Dvöl - 01.01.1946, Qupperneq 21

D VÖL
19
var uppi í sveit, sagði stúlkan, og
hans ekki von fyrr en á morgun,
— hvort hún gæti skilað nokkru? —
„Ja, — nei, eiginlega ekki. Það
er út af skordýri, sem fannst fyrir
austan. Ég er með það í töskunni
minni, en — nei, þakka yður fyrir,
ég tala bara við hann Jóhannes
Áskelsson.“
Ég sleit sambandinu og hugs-
aði mig um augnablik: — „Jó-
hannes Áskelsson," hugsaði ég,
„hann er stórgáfaður vísindamað-
ur og þekkir tertiertímabilið og
pliosen tímabilið og hefur talað um
þau í útvarpið og sagt okkur, að
af dýraleifum þekktu menn þau.
Úr því hann þekkir milljón ára
gömul kvikindi samanpressuð und-
an jarðlögunum, og meira og
minna aflöguð og skemmd, þá
þekkir hann vitanlega öll núlif-
andi kvikindi, mér er sama þó þau
hafi drepizt í gær,“ hugsaði ég og
bað Kristin að lána mér símann
aftur. Hann bað mig hringja sem
mér líkaði, og í annað sinn spennti
ég upp vísifingurinn, eins og kló,
og snéri skífunni fjórum sinnum
til hægri.
„Halló! Er Jóhannes Áskelsson
við? Ha, uppi í sveit? Herra minn
trúr, eru þá allir vísindamenn
borgarinnar uppi í sveit í dag?
Jæja, verið þér sælar!
Kristinn E. Andrésson sagði, að
það væru tveir vísindamenn enn:
Ingólfur Davíðsson og Magnús í
Náttúrugripasafninu, hvort ég gæti
ekki notazt við þá. —
„Hafa þeir síma?“ spurði ég, en
eftir nákvæma leit í skránni kom
það í ljós, að báða þessa vísinda-
menn vantaði síma.
Átti ég að gefast upp? — „Nei,
það geri ég aldrei,“ hugsaði ég.
„Meðan nokkur snefill er eftir af
skósólunum mínum og þessum
rúmhelga degi, skal ég ekki gef-
ast upp. — Þakka þér fyrir síma-
lánið, Kristinn. Og verið þið nú
sælir!“
Þeir sögðu eitthvað við mig um
leið og ég gekk út úr stofunni, en
ég tók ekki eftir því hvað það var,
það var eitthvað, sem ekki hafði
þýðingu fyrir mig eins og á stóð,
og eftir fáeinar sekúndur var ég
kominn út undir bert loft. —
Nú ætla ég að fara fljótt yfir
sögu, því enginn mundi endast til
að lesa um allt það, sem fyrir mig
kom þennan dag. Eitt vil ég þó
taka fram: Það var allt mjög leið-
inlegt og þreytandi, og ég fann
aldrei neinn vísindamanninn, og
um kvöldið, þegar ég lagðist til
svefns dauðþreyttur og sárfættur,
þá skreið hið nafnlausa, viðbjóðs-
lega skordýr út úr umbúðum sín-
um, át sig inn í meðvitund mína og
hreiðraði um sig þar. En hvað mig
langaði til að rísa á fætur og kasta
eldspýtnastokknum út um glugg-
ann, en hvað mig langaði til að
losa mig við hann á einhyern hátt.
— En ég fann, að það var óger-