Dvöl - 01.01.1946, Blaðsíða 59

DVÖL
57
mennirnir létu sér títt um hana. Henni fannst þessi hylli margborga
allt það erfiði, sem hún varð að leggja á sig til þess að öðlast hana.
Karlmönnunum leizt vel á mann af því að maður var skemmtilegur,
og þegar þeim leizt vel á mann, þá var manni boðið út, og það var nú
það. Þess vegna reyndi hún — og það með góðum árangri — að vera
„skemmtileg." Hún var góður félagi. Karlmönnum þykir mikið varið
í góða félaga.
Henni lék ekki hugur á neinum öðrum skemmtunum, hvort heldur
þær voru fábrotnari eða flóknari. Hún braut aldrei heilann um það,
hvort það væri ekki réttara að fást við eitthvað annað. Hugsun hennar
— eða öllu heldur hugmyndir hennar, sem voru fastmótaðar — voru
algerlega í samræmi við hugmyndir annarra sterkbyggðra, ljóshærðra
stúlkna, en meðal þeirra valdi hún sér vinkonur.
Er hún hafði unnið í tízkuverzluninni um nokkurra ára bil, varð
Herbie Morse á vegi hennar, Hann var grannur, örgeðja, skemmtilegur
og með hvikul, brún augu og hafði þann einkennilega vana að naga
í ákafa skinnið umhverfis neglur sínar. Hann drakk mikið, það fannst
henni skemmtilegt. Hún var vön að hefja samtalið við hann með at-
hugasemdum um ástand hans kvöldið áður.
„Nei, en hvað þú varst fullur,“ sagði hún flissandi. „Ég var alveg
að deyja úr hlátri, þegar þú varst að biðja þjóninn að dansa við þig.“
Hún felldi sig alveg sérstaklega vel við hann allt frá því, er þau sáust
fyrst. Henni fannst dásamlega gaman að hinum snöggu, skeytingar-
lausu setningum hans, ásamt tilvitnunum hans úr gamanleikjum og
trúðsýningum. Það fór um hana sæluhrollur, þegar hann þrýsti mögr-
um handlegg sínum um hana, og þá fékk hún ákafa löngun til þess
að strjúka hendinni yfir Ijóst, ilmsmurt hár hans. Hann fann það líka,
hvernig hann dróst að henni. Þau giftu sig sex vikum eftir að leiðir
þeirra lágu saman í fyrsta sinn.
Hún heillaðist af þeirri hugsun að vera brúður, og hún gældi við þá
tilhugsun og lék sér að henni. Hún hafði áður fengið bónorð, jafnvel
þó nokkur, en það voru allt saman feitir, alvörugefnir menn, sem komið
höfðu í verzlunina sem viðskiptavinir. Það voru menn frá Des Moines,
Houston, Chicago og — eins og hún sagði — jafnvel frá enn þá heimsku -
legri stöðum. Henni fannst alltaf eitthvað frámunalega skringilegt við
þá hugsun, að búa annars staðar en í New York. Hún gat ekki tekið
það sem tilboð í alvöru, að eiga heima einhvers staðar langt vestur í landi.