Valsblaðið - 01.05.1995, Blaðsíða 17

Lolli og Valsbros lék um varir hans.
Snjáðar Lee Cooper gallabuxur huldur
fætur „Kattarins” sem mega muna
sinn fífil fegurri. Íþróttasíður
Dagblaðsins blöstu við á skemlinum
við sjónvarpsstólinn. Pall Mall pakki
þar við hlið. Lýsing frá handboltaleik
ómaði í útvarpinu en fréttaþulurinn var
hljóður á skjánum. Á veggjunum
blöstu við myndir sem minntu á góða
tíð. Lolli og Péle voru á náttborðinu,
Lolli og Ásgeir Sigurvinsson við
hliðina á mynd af föður Lolla og í
seilingarijarlægð við Krist á kross-
inum. Lolli, Albert Guðmundsson og
Magnús Bergsteinsson fyrir ofan
gamla plötuspilarann og Lolli og
tvíburamir Guðmundur og Ólafur
Brynjólfssynir, leikmenn meistara-
flokks, brostu fyrir ofan sjónvarpið,
svo fátt eitt sé nefnd. íslandsmeistarar
Vals í knattspymu árið 1987 héngu
fyrir ofan rúmið. „Það er gott að sofa
undir þessu liði,” segir Lolli og röddin
ber vott um aðdáun. „Þetta var úrvals-
lið, öndvegisstrákar.”
— Hvað dreymir þig helst undir
myndinni?
„Fótbolta. Maður lifandi. Stundum
vakna ég upp við það að ég er að
skalla vegginn, búinn að rispa mig á
enninu í látunum. Það eru samt smá-
munir.”
— Hvernig líður þér í dag, Lolli?
„Eg hætti í vinnunni fyrir tveimur
dögum eftir tíu ára starf hjá Sigurði
Guðjónssyni lögfræðingi og Vals-
manni. Fætumir sögðu stopp og ég get
ekki meira. Ég er búinn að vera í
snatti fyrir hann á þessum árum, í tvo
tíma á dag, þannig að ég er ekki enn
búinn að átta mig á breytingunum.
Kannski verður þetta til þess að ég
fari meira út að Hlíðarenda.”
— Kemstu af fjárhagslega úr því
þú þarft að hætta að vinna?
„Ég á smá varasjóð. Hann dugar
mér eitthvað. Launin dekkuðu
húsaleigu og matarkostnað en
ellilífeyrinn er svo sem ekkert til að
hrópa húrra fyrir.”
— Eru gömul knattspyrnumeiðsli
að plaga þig?
„Já, það er engin spuming. Samt
hefði ég ekki viljað missa af þessum
ámm. Það kemur fátt í staðinn fyrir
gamlar minningar. Ég gekk í Val
1929. Spilaði minn fyrsta leik með 3.
flokki 1931 og hætti 1951, þá 34 ára
gamall. Ég var farinn að þurfa að nota
gleraugu þannig að það var sjálfgefið
1
A sextugsafmæli Lolla. Albert Guðmundsson, Lolli og Magnús
Bergsteinsson — gamlir félagar úr boltanum.
„Stundum vakna ég upp viö þaö
aö ég er aö skalla vegginn"
að leggja skóna á hilluna. Við urðum
sjö sinnum íslandsmeistarar þegar ég
lék með meistaraflokki. Minn fyrsti
bolti var handsaumuð tuskutuðra og ég
var alltaf sísparkandi — steinum og
öllu sem varð á vegi mínum. Það hefði
verið gaman að eiga það safn af fót-
boltaskónum sem ég notaði. Oft stóðu
tæmar og hælamir langt út úr þeim því
maður hafði ekki oft efni á kaupa sér
skó.”
— Hlakkarðu til jólanna?
„Það er alltaf viss stemmning í
jólunum. Undanfarin ár hef ég dvalið
á Hótel Örk frá Þorláksmessu fram á
annan dag jóla. Mér finnst ágætt að
dvelja þar og slappa af.”
— Ferðu einn þangað?
„Já, ég er alveg ómögulegur ef ég
þarf að fara mikið í heimsóknir. Mér
fmnst gott að vera einn. Annars hef ég
félagsskap frá starfsfólkinu á Hótel
Örk þannig að mér leiðist ekki. Það
hefur aukist síðustu árin að ég vilji
vera einn með sjálfum mér. Það er
ekki svo slæmt.”
— Færðu einhverjar jólagjafir?
„Ég hef fengið það, já. Frá fyrirtæk-
inu.”
— Langar þig í eitthvað sérstakt í
jólagjöf?
„Gott viðmót frá öllum. Það hefur
reyndar ekki skort.”
— Verður það áramótaheit hjá
þér að hætta að reykja?
„Nei, ég fer ekki að hætta að reykja
eftir sextíu og eins árs reynslu í þeim
efnum. Félagar mínir færa mér enn
karton annað slagið. Strákamir í hand-
boltalandsliðinu gleyma mér ekki og
fleiri kippa með sér kartoni þegar þeir
koma að utan. Það sparar mér heilmik-
ið. Annars fer ég ekki með nema
pakka á dag.”
— Saknarðu einskis?
„Kannski félagsskapar annað slagið.
Fætumir hafa ekki boðið upp á annað
en að ég fari heim eftir vinnu. Þá legg
17