Valsblaðið - 01.05.1995, Blaðsíða 23

Gangið fram á svæðið, sveinar
senn mun byrja þessi hríð;
mældar eru mönnum reinar,
markið skín við djörfum lýð.
Framherjanna á flýti reynir,
framverðirnir hlífi ei sér,
f þeir verða allt of seinir,
allt í handaskolum fer.
Fram, fram, frækið lið!
Fram, fram, sækið þið!
Fram skal bruna og knöttinn knýja,
komizt fram hjá línum tveim,
afturverðir, ef dáð þá drýgja,
dugið vel á móti þeim.
Leikið saman og sætið færi,
sendið knöttinn burt úr þröng,
inn í markið ef hann bæri,
óp þá hefjið snjöll og löng.
Keppinautar knött ef taka,
keppist við að stöðva þá!
Framverðirnir fljótt til baka
flýti sér í varðstöð ná,
afturvörðum lið svo Ijái;
leiki hver á sínum bás,
óvinanna að framlið fái
fulla sneypu’ af þeirri rás.
Fram, fram, frækið lið!
Fram, fram, sækið þið!
Enginn leiki, sem einn hann væri,
aldrei blessast sérdræg lund;
samleik eflið og sætið færi,
sendið knöttinn yfir grund.
Sérhver veri til taks að taka
til hans knetti’ ef leikið er,
látið alla limu vaka,
leiknum þar til hætta ber.
Helzt mun leiksins heiður styðja
hófstillt lund, en framagjörn:
Drengileg sé dáð og iðja,
drengileg í sókn og vörn.
Engin þeysing út í bláinn,
ekkert spark í fáti sett.
ÖIl sé leikmanns æðsta þráin,
að allt sé fagurt, djarft og rétt.
Fram, fram, frækið lið!
Fram, fram, sækið þið!
Að því marki, sem leikinn láti,
lærdóm verða á þroskabraut,
tamning viljans með glóð í gáti,
glæðing dyggða’ í hverri þraut.
Þá að lokum, er lífið þrýtur,
leik er slitið, markið náð,
sigurlaun og hnossið hlýtur
hann, er sýndi trú í dáð.
Auk þeirra atriða um gildi knatt-
spymunnar, sem koma fram í þessum
söng, er freistandi að draga fram
nokkra kafla úr ræðu séra Friðriks,
sem hann hélt árið 1918, þegar hann
bauð til sín á fund KFUM kappliðum
félaganna í Reykjavík, sem tóku þátt í
Reykjavíkurmótinu það sumar (fyrir
fullorðna leikmenn. Það voru liði
Knattspymufélagsins Fram, Knatt-
spymufélags Reykjavíkur auk Vals-
manna.)
Eftir að séra Friðrik hafði boðið
menn velkomna og látið í ljós gleði
sína og tilhlökkun til þessarar stundar,
vitnaði hann á skemmtilegan hátt i líf
einherjanna í Valhöll, sem fóru út um
daga og þreyttu leiki og háðu orrustur,
„en að kveldi settust þeir saman að
samdrykkju og voru glaðir sem góðir
bræður.” Einnig líkti hann Vals-
mönnum, sem farið höfðu halloka í
þessu móti, við hina fomu Rómverja,
sem höfðu beðið mikinn ósigur í
Árni Sigurjónsson tók þetta erindi,
um séra Friðrik, saman en Árni er
orgelleikari í kyrrðastundunum í
kapellunni í hádeginu á mánu-
dögum.
orrustunni við lið Hannibals við
Cannae. Var þeim fagnað við heim-
komuna til Rómarborgar af öldunga-
ráðinu, fyrir að hafa ekki örvænt um
hag þjóðarinnar.
Á eftir þessum inngangi heldur hann
áfram á þessa leið:
Fótboltaíþróttin er list, sem ég álít
að sé vel þess verð að henni sé hinn
mesti gaumur gefinn og að lögð sé við
hana hin mesta alúð, því að hún er
ekki aðeins til gamans og stundar
nautnar, heldur getur hún ef rétt er á
haldið til hinna mestu þrifa og hag-
naðar bæði íyrir líkama, sál og anda
þeirra sem iðka hana á réttan hátt. Að
vísu viljum vér KFUM menn aldrei
gleyma því sem postulinn segir, að
líkamleg æfmg sé til lítils nýt, en
guðhræðslan samfara nægjusemi til
allra hluta nytsamleg. En á hinn
bóginn viljum vér hafa glöggt auga
fyrir því að líkamleg æfing, sem sten-
dur í þjónustu hins andlega, hefur ein-
nig óumræðilega þýðingu fyrir
þroskun bæði líkama og sálar, og hjál-
par til að gjöra oss færari til þess að
hugsa rétt, breyta rétt, tala rétt og lifa
rétt, gjöra oss færari til þess að lifa til
gagns í mannlegu félagi og hinu bor-
garalega lífi.
Eftil vill fmnst einhverjum að hér
sé of djúpt tekið í árinni og að slíkt sé
ofsagt. En ég treysti mér vel til að
sanna þetta. Ef til vill ekki í nokkurra
mínútna erindi eins og þessu, því það
er ekki ætlun mín nú að halda fyrir-
lestur um fótboltalistina. En til þess að
tala ekki út í bláinn vil ég gjöra mjög
stutta grein fyrir mínu máli.
Fyrsta spuming mín er þessi:
Hvað er það sem æfist með þessari
íþrótt sé hún rétt notuð? Svarið er eftir
mínu áliti þetta eða þessi:
1. Líkaminn æfist. Fætumir og vöð-
var þeir og taugar sem þeim tilheyra.
En ekki einungis fætumir, heldur
flestallir hlutar líkamans. Þeir fá meiri
þrótt. Blóðrásin örvast, samspil alls
kerfisins í líkamanum verður örara og
meira. Lungun æfast í því að þenjast
út og soga í sig lífsloftið. Augun æfast
í reikningi og í því að taka augna-
bliksmyndir af fjarlægðum og afstöðu
breytilegra hluta. Þar sem hið óæfóa
auga sér aðeins þyrlandi glundroða,
sér hið æfða auga röð og reglu og
greinir fljótt og óhult myndir og sam-
stæður. Þetta er í fáum orðum um líka-
mann, en það er sálin sem aðallega
æfist. Hún æfist í því að hugsa fljótt
og hugsa rétt og draga réttar ályktamir
og gefa skjóta skil á því sem gjöra
þarf. Hún tekur myndirnar sem koma
þjótandi og breytilegar fram í
augunum og með eldingarhraða dregur