Valsblaðið - 01.05.1995, Blaðsíða 24

hún af þeim sínar ályktanir og býr til
jafnharðan áform sín og ráð. Viljinn
æfist í því að setja þessi áform og ráð í
framkvæmd, sendir boð til fótarins
hvernig hann eigi að sparka og hvaða
kraft þurfí með til þess að framkvæma
fyrirætlunina og sendir boð til augans
að mæla rétt úr hom og boga og línu-
lengdir og svo vinna vöðvar og taugar
fótanna í samræmi við það. Þannig
æfist eftirtektin svo að hún getur gefið
hugsun og vilja „produktið” af mörg-
um „faktorum”. Meðan eftirtekin er
lítt æfð þá sér hún ekki nema einn eða
tvo atburði í senn og meðan hún
meðtekur og er að fást við þennan eina
eða þessa örfáu, fara frarn ótal aðrar
hreyfmgar án þess hún verði vör við
og er hún hefur loks myndað sér álykt-
un og áform, þá er það eftir tímanum
og hún missir marks. En hin skarpa og
æfða eftirtekt tekur inn í einu margar
hreyfmgar og fylgist þess vegna með.
Þannig æfist sálin og getur nú notað
hina æfðu vöðva til þess er hún vill.
Hún fær stærra vald yfir líkamanum
og líkaminn verður betra verkfæri
sálarinnar. En um leið, æfist andinn ef
rétt er farið. Þannig að eiginleikar
andans fá meira gildi. Skapsmunir
verða að haldast í skefjum. Andinn
stjómar geðinu og fær það undir sín
yfirráð. Fegurðin, tilfinning andans
æfist og fær smekk fyrir samræmi og
samhljóðan, fær skyn á fogrum
hreyfmgum og fallegum limaburði.
Sómatilfmning andans vex svo að
hann æfist í að haga sér rétt að lögum
listarinnar, nær taumhaldi á tungunni
og tilfinningum sálarlífsins. Við það
skapast það sem Englendingurinn
kallar FAIR PLAY. Snyrtimennska,
göfgi og prúðmennska er því samfara.
Ekkert sem er ljótt eða ófagurt, eða
ruddalegt eða rangt, fær að þróast hjá
þeim sem nota leikinn rétt til þess að
æfa bæði líkama, sál og anda. Enn er
ótalin ein æfmg og er hún ekki hvað
lítilijörlegust. Það er æfing í að bæla
niður eigingimi og sjálfselsku og sér-
drægni. Sumir fótboltamenn finna það
fljótt að ekkert óprýðir og skemmir
leikinn meira en sjálfselskan í fram-
komunni. Það er eins og J.F.
Robertson, einn hinn frægasti
miðvörður sem uppi hefur verið, segir;
„Ekkert getur verið skaðlegra fyrir
kapplið en sjálfselska og síngimi ein-
hvers af meðlimunum. Sjálfsálit fæðir
af sér sjálfselsku og ég hef séð nóg af
því tjóni sem þetta tvennt hefur komið
til leiðar, til þess að knýja mig til að
vara við þessum tveim höfuðsyndum
bæði í leik og lífi.”
Fótboltaleikurinn er því eitt hið
besta meðal til þess að æfa sig í sjálfs-
afneitun og sjálfstamningu. En svo
gjörir hann meira: Hann æfir menn í
sjálfstjóm yfirhöfuð. En það að stjóma
sjálfum sér, geðshræringum, hvötum
og tilfinningum er hin stærsta íþrótt
sem til er. Sá sem stjómar geði sínu er
meiri en sá sem yfirvinnur borgir,
segir Salomon. Ennfremur er fótbolta-
leikurinn hin besta æfing í samstarfi
og samvinnu. Liðið er eins og líkami
og hver einstaklingur eins og limur í
líkamanum. Og eins og allir kraftar
sálar og líkama verða að vinna í sam-
ræmi hjá þeim, sem vill vera sannur
fótboltamaður, eins verður eitt kapplið
að vinna allt saman í samræmi til þess
að það verði gott kapplið. Hver og
einn verður að hugsa um að 10 aðrir
fyrir utan hann séu með í leiknum í
hans liði og að þeir vinni allir saman
er meira skilyrði en ágætis hæfileikar
hjá einhverjum einum ef hann gleymir
öllum hinum.
En þetta, sem ég hef nú sagt,
sannar mér það að þessi leikur er hið
besta uppeldismeðal og að þeir, sem
iðka hann á réttan hátt og æfa bæði
líkama, sál og anda í samstarfi við
liðið í sjálfsafneitun og sjálfs-
tamningu, hann æfir sig um leið til
þess að vera góður liðsmaður hvar
sem er í lífinu, bæði lífi einstakl-
ingsins, lífi heimilisins og lífi
þjóðarinnar.”
Að sögðum þessum orðum minntist
séra Friðrik á það að innan skamms
myndum vér Islendingar endurheimta
sjálfstæði vort og verða fullvalda ríki
og á þá vaxandi ábyrgð sem oss yrði á
herðar lögð. Hann spyr: Hvað varð
hinu fullvalda íslenska ríki að
íjörtjóni? Var það ekki einmitt vöntun
þessara drenglyndiskosta, sem lýst
hefúr verið? Það vantaði samspilið, að
einstaklingarnir kynnu að stjóma sjálf-
um sér. Það vantaði „fair play” og
sjálfsafneitun. Þá voru uppi margir
miklir menn en hver vildi halda
boltanum fyrir sig. Goðamir, sem vom
framherjar, búendur þeirra sem vom
Frú Vigdís Finnbogadóttir, forseti íslands, og herra Ólafur Skúlason,
biskup, voru viðstödd vígslu Friðrikskapellu.
24