Uppeldi og menntun - 01.01.2009, Side 18

Uppeldi og menntun - 01.01.2009, Side 18
Uppeldi og menntUn/icelandic JoUrnal of edUcation 18(1)/200918 til við samleik þar í milli. Í þriðja lagi er hin póstmóderníska skilgreining sem leggur áherslu á breytileikann, það að sjálfsvitundin taki sífellt mið af aðstæðum. Samkvæmt þeim skilningi á einstaklingurinn völ á mörgum og margbreytilegum sjálfsmyndum sem hann kýs sjálfur að vinna með út frá menningu og sögu umhverfis síns (Hall, 1990, 1992). Sú skilgreining virðist fremur losaraleg en felur í sér athyglisverða túlk- unarmöguleika. Lítum á textabrot þar sem Hall ræðir vandann við að skilgreina hvað það sé að vera karabískur, það er ættaður frá löndum í karabíska hafinu: Nálgast má „menningarlega samvitund“ út frá tveimur sjónarhornum hið minnsta. Samkvæmt fyrra sjónarhorninu er „menningarleg samvitund“ skilgreind sem heild- stæð, sameiginleg menning; eins konar sameiginlegt „eitt og satt sjálf“ sem finna má innan um fjölmörg önnur „sjálf“ sem rista grynnra og eru síður sjálfsprottin en er deilt af fólki sem á sér sameiginlega sögu og uppruna. … Til er annað sjónarhorn á menn- ingarlega samvitund og er það skylt hinu fyrra þó það sé um margt frábrugðið því. Þá er gengið út frá því að enda þótt okkur svipi að ýmsu leyti til annarra megi jafnframt á afgerandi sviðum finna djúpstæðan og mikilvægan mun á okkur og öðrum og að þessi munur sé grunnur þess sem „við erum í raun“ eða öllu heldur – þar sem sagan hefur skorist í leikinn – þess sem „við erum orðin að.“ … Í þessum síðari skilningi snýst menn- ingarleg samvitund ekki síður um að „verða“ en að „vera“ og hún tilheyrir framtíðinni síst minna en fortíðinni. Hún er ekki fyrirbæri sem þegar er til handan staðar, stundar, menningar og sögunnar. Þvert á móti spretta menningarlegar samvitundir einhvers staðar upp og eiga sér sögu. En, rétt eins og allt annað sem er sögulegs eðlis, eru þær háðar stöðugum breytingum. Þannig eru þær ekki að eilífu njörvaðar niður í einhvers konar frummynd fortíðar heldur eru þær einatt leiksoppar sögunnar, menningar og valds. Að sama skapi eru þær ekki bundnar eingöngu við „endurheimt“ fortíðar sem bíður uppgötvunar og mun, ef hún uppgötvast, festa sjálfsskilning okkar varanlega í sessi. Nær er að segja að menningarlegar samvitundir feli í sér eins konar merkingu á því hvernig frásagnir fortíðar staðsetja okkur með mismunandi hætti og því hvernig við staðsetjum okkur sjálf í þessum frásögnum (Hall, 1990, bls. 223–225).6 landið er eitt – samfélagið er breitt/breytt 6 Á frummálinu: „There are at least two different ways of thinking about ‘cultural identity’. The first position defines ‘cultural identity’ in terms of one, shared culture, a sort of collective ‘one true self’, hiding inside the many other, more superficial or artificially imposed ‘selves’, which people with a shared history and ancestry hold in common. … There is, however, a second, related but different view of cultural identity. This second position recognises that, as well as the many points of simila- rity, there are also critical points of deep and significant difference which constitute ‘what we really are’; or rather – since history has intervened – ‘what we have become’. … Cultural identity, in this second sense, is a matter of ‘becoming’ as well as of ‘being’. It belongs to the future as much as to the past. It is not something which already exists, transcending place, time, history and culture. Cultural identities come from somewhere, have histories. But, like everything which is historical, they undergo constant transformation. Far from being eternally fixed in some essentialised past, they are subject to the continuous ‘play’ of history, culture and power. Far from being grounded in a mere ‘recovery’ of the past, which is waiting to be found, and which, when found, will secure our sense of ourselves into eternity, identities are the names we give to the different ways we are positioned by, and position ourselves within, the narratives of the past.“
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118

x

Uppeldi og menntun

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Uppeldi og menntun
https://timarit.is/publication/581

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.