Bjarmi - 01.09.2004, Blaðsíða 12

Ragnar Gunnarsson
Er fyrirgefningu að fá?
Jesús fyrirgefur fóstureyðingu
Umræða um fóstureyðingar er engan veginn einföid.
Hún snertir marga strengi, getur kallað fram blendnar
tilfinningar, rifið upp særindi og kallað á sektarkennd.
En umræðan er mikilvæg þar sem mannslíf eru í húfi.
Við þurfum að sýna tillitssemi og nærgætni í umræðum
okkar. Aftur á móti mega tilfinningar okkar ekki vera
hindrun í að ræða málin. En miklu skiptir hvernig það er
gert. Það að eitthvað valdi okkur sektarkennd er í sjálfu
sér ekki slæmt ef það sem á eftir kemur leysir okkur
undan henni.
Jesús talaði um að sannleikurinn gerði okkur frjáls.
Sannleikurinn um okkur sjálf er oft óþægilegur, en
aðeins sannleikurinn opnar augu okkar og er skref i átt
til fyrirgefningarinnar. Þá þarf annan sannleika,
sannleikann um Guð, orðin um hann sem er vegurinn,
sannleikurinn og lífið og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir
okkur.
Sannleikurinn um Guð segir okkur að hann fyrirgefur
syndir. Það er sama hver syndin er, sama við hvaða
aðstæður við brutum á öðrum og gegn Guði, hann þráir
að fyrirgefa. Fóstureyðing sem framkvæmd hefur verið
er þar engin undantekning. Jesús segir: „Barnið mitt,
syndir þinar eru þér fyrirgefnar." Þetta þýðir einnig:
Fóstureyðingin er þér fyrirgefin. Við megum varpa okkur
í faðm Guðs, sem er fús að fyrirgefa og þráir að fá að
fyrirgefa sérhvert brot. Fyrir okkur verða brotin ýmist
stór eða smá, fyrir honum erum við öll syndarar sem
þurfum á náð og fyrirgefningu hans að halda. Jesús
fyrirgefur allt. Allt.
Öllu skiptir að við leitum til frelsarans, játum sekt
okkar, biðjum hann um að fyrirgefa. „Ef vér játum syn-
dir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, svo að hann
fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar okkur af öllu rang-
læti.“ (1. Jóh. 1.9) Ef sektarkenndin þjakar okkur
megum við taka þessi orð sem skilaboð til okkar og
byggja vissuna um að Guð elskar okkur og fyrirgefur
okkur á þessum orðum. Þetta játum við þegar við
förum með trúarjátninguna og segjum: „Ég trúi á
fyrirgefningu syndanna."
Sorgin
Sorg og missir fyllir okkur oft sektarkennd. Við
sjáum eftir því að hafa ekki notað tækifærin sem gáfust.
Við ásökum okkur sjálf. Fólk sem hefur „misst" fóstrið
vegna þess að það lét fjarlægja það þarf einnig að
glíma við sorg ef sektarkennd eða eftirsjá kemur upp.
Þó svo að fólk meðtaki fyrirgefningu Guðs er ekki þar
með sagt að sorgin sé horfin. Allur missir hefur áhrif á
líf okkar. Við erum minnt á það aftur og aftur að lífið
hefði getað verið annað en það er. Við þurfum að ganga
veg sorgarinnar.
Sem betur fer er farið að gefa sorginni meira rými. Á
árum áður var lítið rými til að syrgja andvanafædd börn
eða fósturmissi. Vera má að stíga þurfi eitt skref til
viðbótar og koma til móts við þau sem hafa látið
framkvæma fóstureyðingu og þurfa að fá að syrgja lífið
sem þau misstu, vegna þess að þau ákváðu það sjálf
að láta það fara.
Jesús tekur okkur í faðm sinn. Hann tekur þig í
faðm sinn, tilbúinn að fyrirgefa og tilbúinn að hugga.
Hann beinir um leið sjónum sínum fram á við og segir:
„Ég er með þér alla daga. Ekkert fær slitið þig úr hendi
rninni."
12
Ragnar Gunnarsson
ragnar@sik.is