Bjarmi - 01.09.2004, Blaðsíða 27

laus lýsing á samskiptum þeirra
félaga. Biblían hefur ekkert að fela.
Hún segir söguna eins og hún er.
Þessir tveir miklu leiðtogar gátu
ekki starfað saman lengur. Hvernig
stóð á því? Ég held að ástriður þeir-
ra hafi ekki átt samleið lengur. Við
erum vön því að höfðað sé til skyn-
seminnar. En það er ýmislegt annað
sem hefur áhrif á gerðir okkar, til
dæmis tilfinningar okkar. Páll postuli
var sístarfandi. Hann vildi ná sem
lengst með fagnaðarerindið og það
mátti ekkert hindra það. Hann hafði
áhyggjur af því að Jóhannes
Markús yrði til trafala. Þeir höfðu
haft hann með sér er þeir fóru frá
Antíokkíu á sínum tíma en hann
hafði skilið við þá á leiðinni og farið
aftur til Jerúsalem. Hvaða gagn var
í slikum manni? Hann var bara
byrði.
En Barnabas sá annað. í
Kólossubréfinu sést að Markús er
frændi Barnabasar og það er hugs-
anlegt að frændsemin hafi haft eitt-
hvað að segja. Það sem skipti þó
vafalaust mestu máli var að Barna-
bas sá Markús sem mikilvægan
einstakling með hæfileika og gjafir
frá Guði sem þurftu að fá að njóta
sín. Ástríður þeirra Páls og Barna-
basar voru það sterkar að þeir gátu
ekki haldið áfram saman. En tökum
eftir því að þeir skilja eins og kristn-
ir bræður og velja sér hvor sinn
starfsvettvang. Barnabas fór til
Kýpur en Páll fór til Sýrlands og
Kilikíu. Þannig skiptu þeir með sér
verkum.
Við vitum að Markús átti eftir að
standa sig betur en í fyrsta skipti.
Hann er einn af guðspjallamönnun-
um. Kannski hefði hann aldrei orðið
það ef Barnabas hefði ekki haft
þessa trú á honum.
Að lokum er ein athugasemd um
Barnabas. í Galatabréfinu skrifar
Páll postuli um umskurn og Gyð-
inga sem vildu ekki sitja til borðs
með óumskornum mönnum og
bætir við...jafnvel Barnabas lét
dragast með af hræsni þeirra."
(Gal. 2:13) Enginn erfullkominn,
Barnabas var það ekki heldur. Hann
gat verið of sveigjanlegur og sam-
þykkt það sem var ekki rétt. Það er
hættan hjá þeim sem þrá að hver
og einn fái að njóta sín. Þeir sjá
stundum gegnum fingur með það
sem er andstætt vilja Guðs.

Páll og Barnabas. Málverk eftir Johann Heib (1640-1709) Zeppelin Museum
Friedrichafen.
Barnabas sem fyrirmynd
Ástríða Barnabasar var sú að
einstaklingar gætu notað þær gjafir
sem Guð hafði gefið þeim, ríki hans
til eflingar. Hann hafði sjálfur þegið
gjafir frá Guði, ein þeirra var sú að
hann átti auðvelt með að ná til fólks
i erfiðleikum, hann var kallaður
huggunar sonur.
Hvernig getur Barnabas verið
okkur fyrirmynd? Jú, hann vartrúr
þeirri ástríðu sem Guð lagði honum
á hjarta. Við getum líka sagt að
hann hafi verið trúr köllun sinni.
Hann lét ekkert aftra sér, hvorki
hættur né erfiðleika og hann var
ekki upptekinn af eigin frama. Það
skipti hann mestu máli að taka þátt
í samfélaginu og sinna því sem
Drottinn lagði honum á hjarta. Og
nú getum við spurt okkur, hvert
fyrir sig: Er eitthvað sem ég brenn
fyrir? Hef ég einhverja ástríðu i
Guðs ríki? Hvað er það sem Guð
hefur lagt mér á hjarta? Eða hef ég
ekkert hlutverk í samfélagi trúaðra?
Hef ég ýtt því frá mér og látið það
sitja á hakanum af því að það er
svo margt annað sem mér hefur þótt
meira aðkallandi? Þarf ég að staldra
við og endurskipuleggja líf mitt? Þarf
ég að forgangsraða öðruvísi?
Barnabas minnir okkur lika á
mikilvægi hvers og eins í samfélagi
trúaðra. Við erum öll mikilvæg í
Guðs ríki. Guð almáttugur hefur
sjálfur valið þá leið að nota læri-
sveina sína til að ná út með fag-
naðarerindið. Og þungamiðjan i
áætlun hans er samfélag trúaðra
þar sem hver og einn hefur hlutverk
og rækir það. Hversu mikilvægt er
það ekki fyrir samfélagið að einhver
hafi það hlutverk að hlúa að öðrum,
bera umhyggju fyrir þeim og fylg-
jast með að þeir vaxi eðlilega og
geti notað hæfileika sína i samfélag-
inu Guði til dýrðar og mönnum til
blessunar?
Guð gefi okkur slíkt fólk og Guð
gefi okkur náð til að nota þær gjafir
sem hann gefur okkur.
Höfundur er læknir og sérfræðingur í
taugalækningum
harmar@simnet.is
27