Bjarmi - 01.09.2004, Side 13

Sr. Sigurður Árni Þórðarson
Amen og bænirnar
hennar mömmu
Mamma kenndi mér amen. Hún kenndi mér líka að
biðja Faðir vor og bænavers kvölds og morgna. Svo
kenndi hún mér að ieggja fram lífsefnin, stór og smá,
fram fyrir hinn vel hlustandi Guð á himnum.
Vissulega ræddum við stundum hvort eyrað á Guði
væri svona stórt að það heyrði svona vel, hvort
Guð hefði mörg eyru, hvort það væri eitthvað
kerfi í svörunum. Var þjónusta stórguðsins
við smáfólkið svo alger að hún væri per-
sónuleg og aðlöguð þörfum allra?
Mamma var viss um að hvert orð
væri heyrt sérstaklega, brugðist væri
við hverju smáatriði i bænum. En
við ættum að muna að biðja alltaf í
þeim anda að Guðs vilji verði áður
en við lykjum með Ameninu.
Svo kenndi mamma mér að
þænirnar eru eitt, en lífiö okkar
væri fegurst ef það væri ein sam-
felld guðsganga, samfelld bæna-
iðja. Líf okkar mætti helst vera
þannig að það væri eins og
bænaferli. Milli morgun- og kvöld-
bæna væru tími, hugsanir, samskipti,
vinna og verk sem trúmenn ættu að
helga Guði, ekki síður en frátekinn
bænatíma. Allt skyldi vegsama
Guð. Ég trúði þessu alveg því
mamma gerði sitt til að lifa í
samræmi við trú sína.
Þegar ég eltist fylgdist ég
stundum með helgistundum
hennar. Þegar pabbi var
dáinn, amma einnig og börnin
flogin úr hreiðrinu átti hún
daginn og stundirnar og gat
aðlagað eftir eigin þörfum. Þá las hún í Biblíunni sinni
góða stund, síðan í einhverri hugvekjubók. Þessar
bækur bera merki um notkun. Siðan bað hún. Þegar
heyrnin var líka farin til Guðs á undan henni var hún
farin að tala við Guð með nokkuð hærri rödd en áður og
skeytti engu um hvort einhverjir væru nærri, umvafði
alla ástvini og fyrirbænarefni elsku sinni og sendi
óhikað og með fullu trausti langt inn í himininn.
Að eiga sér fyrirbiðjanda er ríkidæmi. Bænirnar
hennar mömmu vöfðust inn i og umvafði líf okkar ást-
vina hennar. Þegar við rötuðum í vandkvæði í lífinu bar
hún vandann fram fyrir Guð. Þegar við nutum gæða og
hamingju vissum við að það allt var einnig lagt fram
fyrir Guð. Hún bað fyrir garðinum sínum og gróðri,
nágrönnum og málum þeirra. Meira að segja spretta og
heyskaparhættir norður I Svarfaðardal voru mál
sem hún taldi rétt að tala um við Guð. Ef ein-
hvern hefur undrað velfarnaður í slíkum
málum nyrðra er kannski ein skýringin að
kona við Tómasarhaga í Reykjavík var
með á nótum og lyfti upp i himin-
hæðir.
Mamma var mótuð af bæn, líf
hennar í grunninn var bænalíf.
Þegar hún fékk tappa í heila og
minnið hvarf að mestu hvarf
ekki vitundin um trú eða sam-
ræðan við Guð. Hvað ungur
nemur gamall temur. Það sem
þjálfað hefur verið alla ævi
nýtist á neyðarstund. Síðustu
dagana í þessu lífi gat
mamma ekkert talað. Þegar
komið var að lífslokum hennar
sat Elín, eiginkona mín, hjá
henni og þá allt i einu og
skyndilega opnaði
mamma augun og
sagði skýrt:
„Amen!“ Meira
sagði hún ekki
upphátt. En þetta
amen var örugg-
lega endir á
þænagerð i
huganum, því amen
var ekki til eitt og sér
heldur endir á samtali við Guð.
Meira sagði móðir mín ekki í þessu lifi. Amen var hennar
hinsta orð, lokaorðið í allri orðræðu lífsins, lyktir alls lífs
mömmu. Hún var bænakona og þegar lífi var lokið kemur
amen. ÞegarAmen er sagt heyrir eyra Guðs, opnar
faðminn og svarar. Líf sem endar með Amen er gott líf.
Höfundur er prestur i Neskirkju í Reykjavik.
s@kirkjan.is
13