Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 11

M O R G U N N
105
og þó getur í rauninni ekkert gleymzt, enda mun það vera
margra reynsia, sem yfir á næsta tilverusviðið koma, að
þar uppgötvi þeir með undrun margt, sem þeir sízt áttu
von á, sem var förunautur sálarinnar yfir landamærin. Það,
sem þeir segja oss sjálfir, sem yfir landamærin eru komn-
ir, er alvarleg áminning um, að vanda jarðlíf vort svo, sem
vér höfum frekast hæfileika til, og það undirstrikar alvar-
iega sannindi þess, að
„Það verður í bók þess svo varlega að skrifa,
sem veikur er fæddur og skammt á að lifa“.
Já, lífið á jörðinni er svo stutt, aðeins hverful stund,
þangað til lokið er lækjarniði vorrar jarðnesku ævi og
þögnin ríkir þar, sem áður ómaði gleðilag lífs vors eða
sorgarsöngur. En þegar hljóðnar vor jarðneska harpa, er
það aðeins harpan, sem er brostin, en persónuleikinn, sem
á hörpuna lék, heldur áfram að lifa og fær nýja hörpu til
að leika á, hörpu, sem vér eigum að læra að ná á hærri og
fegurri tónum en hina jarðnesku.
Á þessum minningardegi þeirra, sem horfnir eru, erum
vér að hugleiða hina dásamlegu þjónustu, sem borgarar
æðri veralda láta hinum lægri bræðrum og systrum í té,
og þeirrar þjónustu er oss mikil þörf, enda þótt ekki sé um
bresti og yfirsjónir hugsað. Eins og vér vitum, er dauðinn
fæðing, vér fæðumst í nýjum líkama, og þangað til vér höf-
um vanizt honum og hinum margvíslegu nýju lífsskilyrð-
um, erum vér að nokkuru leyti eins og hjálparvana börn,
en þar mætir oss líknsemi hjálparveranna, sem oss er sjálf-
um fögnuður að mega eiga von á að njóta, og sem oss er
mikil huggun og gleði að vita, að þeir hafi fengið að njóta,
vinirnir, sem vér erum að minnast í kvöld. Fátt er meira
hrífandi af frásögnunum, sem í gegn um miðlana koma, en
lýsingarnar á því ósegjanlega ástríki, sem hin nýkomna sál
er umvafin, og þeirri kærleiksríku speki, sem henni erlátin í
té. Sú þjónusta er jafn-undursamleg, hvort sem maður-
inn andast á landi eða í sjó, hvort sem hann kveður heim-
inn í kyrrð og friði á sjúkrabeðnum, eða hann andast í