Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 25

MORGUNN
119
og njóta friðar og ánægjutilfinningarinnar, sem hann var
nú gagntekinn af.
Hann kærði sig ekkert um að vita, hverjar þessar vin-
samlegu sálir voru, sem nú hlúðu að honum og
hugguðu hann með nærveru sinni. Á þessu augnabliki var
hann ánægður með að hvíla sig áfram í þessu ástandi, sem
við reynum svo oft hér á jörðinni, á þeim fáu augnablik-
um, sem við liggjum í rúminu, hress á sál og líkama, alveg
nývöknuð af svefni — áður en við erum komin til full-
kominnar meðvitundar — og óskum þess, að við gætum
framlengt þetta ástand endalaust.
En alveg eins og eðlileg athafnaþrá beinir okkur burt úr
þessu drungalega ástandi til ljósari meðvitundar um jarð-
lifið og annir þess, þannig langaði Geoffi’ey til að hreyfa sig
og vita hvar hann væri, hvernig staðurinn væri, sem hann
væri staddur á, og hverskonar fólk væri í kringum sig.
Hann sá að ýmsir frændur hans og vinir voru þarna
samankomnir. Sumir þeirra höfðu „dáið“ meðan hann var
barn og sumir nýlega, og það jók öryggistilfinningu hans
og rak burtu einstæðingstilfinninguna, að hann sá meðal
þeirra ýmsa, sem honum hafði þótt vænt um og treyst í
gamla daga. Dálitla stund var hann undrandi, en samt,
þótt undarlegt megi virðast, ekki alvarlega órólegur, þegar
hann tók eftir því, að allt þetta fólk var, án undantekning-
ar, „dáið“.
Þetta er reynsla, sem er sameiginleg flestum, sem fara
yfir um og hafa haft litla eða enga þekkingu á því,
bvernig lífinu handan dauðans er varið. Þegar þeir kom-
ast til meðvitundar um hina hliðina á lífinu, þá dettur þeim
fyrst sú skýring í hug, að þá sé að dreyma — dreyma þá,
sem séu „dánir og horfnir“, þá sem þeir höfðu elskað og
gleymt hér á jörðinni, eða að öði’um kosti elskað og minnzt
með svo mikilli sorg, að þeir höfðu, til að létta sér óbæri-
lega kvöl, lagt minninguna til hliðar, vafða í blóm og blöð
Ijúfra minninga — heilagra hluta, en samt aðeins minn-
inga. Fyrsta og eðlilegasta hugsunin, sem virðist koma í