Morgunn - 01.12.1944, Síða 27

MORGUNN
121
að vitund sín um nærveru föður síns ætti mikinn þátt í
að vekja endurminningu sína og hugsun. Hið ósjálfráða
skyn á það, hvað rétt er og rangt, sannleikur og villa,
sem gerir vart við sig í sál hvers manns, sem hefur vanið
sig á skýra hugsun, fór nú að gera vart við sig hjá
Geoffrey.
Faðir hans talaði við hann og sagði við hann á hægan,
rólegan hátt, sem var sannfærandi, að hann, Geoffrey, hefði
yfirgefið jarðneska líkamann, fyrir fullt og allt. Hann
mundi ekki snúa þangað aftur, því að hann hefði verið
gerður óbyggilegur, ónothæfur, og væri eyðilagður, svo
að ekki væri hægt úr að bæta, af meiðslum þeim, sem hann
hafði fengið í nýafstaðinni loftárás. Þegar honum var birt-
ur þessi sannleikur og þegar hann þóttist viss um það, að
hann væri nú í öðru ástandi og á öðrum stað, en þeim,
sem móðir hans var í, þá greip hann áköf löngun til að
draga úr sorg þeirri og áfalli því, sem hann vissi, að hún
hlyti að hafa orðið fyrir, með því að segja henni, að hann
væri lifandi og heilbrigður, ómeiddur á sál og líkama og
að honum þætti alveg eins vænt um hana og honum hefði
þótt, meðan hann var á jörðinni. Hann vissi að hún mundi
syrgja hann, þrá að sjá hann og finna hamingjuna af
nærveru hans, og hann þráði að koma henni í skilning um,
að þó að þessi hamingja væri tekin frá henni í bili, þá væri
hún enn til og hugur hans til hennar hefði ekki breytzt
nokkra vitund.
Skilnaður er ekki sama og gleymska. Orð Thackeray’s
áttu við Geoffrey, eins og þau eiga við alla, sem dauðinn
skilur að um tíma, og þess vegna vitna ég í þau hér:
„Skiiið og gieymt? Hvaða trúfast hjarta getur það?
Okkar beztu hugsanir, okkar heitustu tilfinningar, sann-
leikurinn í lífi okkar, skilur aldrei við okkur. Það er vissu-
lega ekki hægt að skilja þær frá meðvitund okkar, þær
fylgja henni, hvert sem hún fer, og eru í eðli sínu guð-
dómlegar og ódauðlegar".
Allir þeir, sem fara inn í annan heim, komast fljótt að