Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 43

MORGUNN
137
snefil.af áhuga fyrir slíkum hlutum, en nú barst talið að
þvi, hvort nokkur líkindi væru fyrir því, að Olivía mundi
geta fengið hjálp úr þessari átt. Faðir hennar var alger-
lega á móti því, að nokkuð væri reynt í þessa áttina. Móð-
ir hennar var aftur á móti ekki andstæð því, að reynt
væri að tala við þenna mann, það væri þegar búið að reyna
flest annað. Olivía lagðist sjálf á sveif með móður sinni, og
þær fengu því ráðið, að andalæknirinn var beðinn að koma
til sjúklingsins.
Læknirinn kom, — grannvaxinn maður með einkennileg-
an eld í augunum. Það var myrkt í herberginu, dregið fyr-
ir gluggana. Hann gekk rakleiðis að einum glugganum, dró
tjöldin frá og sagði „Við skulum hleypa birtunni inn“.
Hann beygði sig þegar yfir stúlkuna í rúminu og baðst
fyrir. Því næst tók hann báðum handleggjum utan um
hana og sagði henni að setjast upp. ,,0g Olivía settist upp!
Við ætluðum tæplega að trúa okkar eigin augum“, sagði
Langdon. Á næsta degi kom lækningamaðurinn, og nú sagði
hann Olivíu að rísa á fætur. „Hún reis á fætur, fór fram
úr rúminu kvalalaust og án nokkurrar sérlegrar áreynslu,
stóð þar og horfði á okkur“, sagði bróðir hennar frá. Og
hann hélt áfram: „Þriðja sinn kom lækningamaðurinn til
okkar. Þá gekk Olivía eftir endilöngu herberginu til hans,
og hann sagði: „Nú mun hreysti og þróttur ekki hverfa
frá þér aftur“ “.
Langdon sagði Mark Twain nú frá því, að faðir þeirra
hefði viljað borga lækningamanninum, en þessi ókunni
maður neitaði að taka við borgun. Ókeypis kvaðst hann
hafa fengið þessa gáfu og ókeypis kvaðst hann láta hana
öðrum í té. Lækningamanninn sáu þau aldrei síðar né
spurðu til hans. „En upp frá þessari stundu hefir Olivía
verið frísk“, sagði bróðir hennar.
Nú sagði Mark Twain: „Mig mundi langa til að sjá syst-
Ur þína einhvern tíma. Þetta er merkilegasta lækninga-
saga, sem ég hefi heyrt“. Sex mánuðum síðar bar fundum
þeirra saman, Olivíu og rithöfundarins. Hún hafði þau á-