Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 53

MORGUNN
147
Þess vegna er ekki óréttmætt að spurt sé: er ekkert i
heiminum umhverfis oss, sem oss er ókunnugt um enn? Er
það ekki hugsanlegt, þar sem vér menn höfum að eins
smám saman verið að gerast meira og meira meðvitandi
um vort jarðneska umhverfi, fegurð náttúrunnar, liti, ilm
og margvíslegan sannleika og dásamlega dýrð alheimsins,
að vér eigum enn eftir að uppgötva margt og að sem spirit-
istar séum vér í dag, að læra að verða oss meðvitandi um
heim, sem er samtvinnaður þeim heimi, er vér þekkjum,
heim, sem bíður þess að verða uppgötvaður eins og Amer-
íka beið óþekkt, unz Kolumbus kom og fann hana?*
Ég ætla ekki að þreyta yður með hinni flóknu kenningu
um fjórðu víddina. En þetta langar mig til að þér skiljið,
að ef svo er, sem vér hyggjum, að í allri náttúrunni fylgi
ný þensla eða víkkun vitundarinnar hverju nýju þróunar-
stigi, og að ef, eins og vér einnig hyggjum, að hverjum
viðbótarskilningi, sem vér öðlumst, á nýi’ri vídd í’úmsins,
fylgi ný þensla eða víkkun vitundarinnar, þá vii’ðist skyn-
samlegt að gera ráð fyrir, að sú víkkun vorrar eðlilegu vit-
undar, sem spíritisminn hefir valdið, sé boðbei’i nýs skiln-
ings með mannkyninu á nýrri vídd — hinni fjórðu vídd
rúmsins. Þetta þýðir það, að oss kunni að verða kleift að
yfirvinna þær hindranir, sem vegalengdii’nar ei’u oss nú,
ekki með því að uppgötva ný og hi’aðskreiðari vélgeng
farartæki, heldur með því að uppgötva hæfileika, sem fel-
ast innra með oss sjálfum.
Þótt þróun vors jarðneska likama virðist vei’a búin að
uá hámarki sínu, er þróun sálai’líkamans enn stutt á veg
komin, og oss svimar við tilhugsunina um, hve langt oss
hunni að verða mögulegt að ná í þeim efnum og hve langt
menn höfðu í þeim efnum náð á tímum forsögunnar, á tím-
um Atlantis. En að eins með hjálp hinna sálrænu hæfileika,
Ú A<V Ámeríka hufi verið funilin fyrst uf Kóluinbusi, er auðvitaiV
ekki rétt.