Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 71

MORGUNN
165
Florence Marryat miðilinn aftur inn í byrgið, eins og hun.
hafði verið beðin um. En hún var ekki fyrr búin að þvi, en
litla andaveran kom aftur í ljós, faðmaði móður sína að
sér og sagði: „Láttu hana (miðilinn) ekki gera þetta afturv
ég er hrædd við hana“. Hún titraði eins og i hræðslu.
„Hvað er þetta, Florence", sagði móðir hennar, „eigum
við að trúa því, að þú sért hrædd við miðilinn þinn. I okk-
ar auma heimi er það svo, að við erum hrædd við andana.“
„Ég er hrædd við það, að hún ætli að senda mig burt,
mamma“, hvíslaði dóttirin. Miðillinn sat nú upp frá þessu
kyrr í byrginu og ónáðaði þær ekki aftur. Florence litla
stóð enn við hjá þeim drykklanga stund. „Hún vafði hand-
leggjunum um hálsinn á mér, lagði höfuð sitt upp að barmi
mínum og marg-kyssti mig,“ skrifar móðirin. „Hún tól-:
hönd mína og sagði, að hún væri viss um, að ég myndi
þekkja sína hönd, því að hún væri svo lík minni.“
Andastúlkan sagði nú, hvers vegna sér hefði verið leyft
að sýna sig með jarðneska vanskapnaðinum. Hún sagði:
„Stundum fyllist þú efasemdum, mamma, og þá heldur þú,
að þér hafi missýnzt. En eftir þetta máttu aldrei efast
framar. Þú mátt ekki hugsa, að ég líti svona út i anda-
heiminum. Ég er fyrir löngu laus við vanskapnaðinn, og
ég kem að eins með hann í kvöld til þess að sannfæra þig.
Vertu ekki hrygg, mamma, mundu að ég er allt af með
þér. Enginn getur tekið mig frá þér. Jarðnesku börnin þín
vaxa upp, og þá getur verið að þau yfirgefi þig, en anda-
barnið þitt yfirgefur þig aldrei“.
Florence dvaldi þarna hjá þeim í tuttugu mínútur enn.
„Hin tvímælalausa návist hennar,“ segir móðirin, „var
mér svo óumræðilega stórkostleg staðreynd, að sál mín
rúmaði ekkert annað en undrunina yfir því, að hún var
raunverulega hjá mér, og að ég hélt í faðmi mínum örlitla
barninu, sem ég hafði lagt með eigin höndum mínum í lík-
kistuna, og að þetta barn var alls ekki dáið fremur en
ég sjálf, en var nú vaxið upp og orðið að konu. Þannig sat
ég með handlegginn fast utan um hana, og hjartamittbarð-