Morgunn - 01.06.1953, Blaðsíða 18

12
MORGUNN
undir niðri var ég dálítið sár yfir því, að sýn mín var nú
að reynast vitleysa. Við því var ekkert að gera.
Nú var að því komið, að þau ætluðu að gifta sig og
vissi ég ekki annað en að allt væri í góðu lagi. Þá er það,
að maðurinn kemur enn til mín og er nú ekki minna harm-
þrunginn en þegar hann kom í fyrsta sinn. Hann kveðst
hafa fengið bréf frá stúlkunni, þar sem hún segist ekki
geta til þess hugsað að giftast honum; allt þeirra í milli
verði að vera búið. Hann kveðst ekki vita, hvar hún sé
niður komin, segist hafa hringt til foreldra hennar og
hafi þeir sagt, að hún hafi tekið sér far með strandferða-
skipi eitthvað út á land, þeir viti ekki hvert, og hún vilji
ekki láta vita um sinn, hvar hún sé. Foreldrar stúlkunn-
ar voru mjög eyðilagðir yfir þessu, því að þeir voru f jarska
ánægðir með manninn fyrir hana.
Maðurinn bað mig nú að reyna að hafa uppi á stúlkunni
og taldi, að allt mundi lagast, ef hann gæti náð tali af
henni. Ég taldi öll tormerki á því, a. m. k. svona í einni
svipan. Við töluðum um þetta fram og aftur, en gátum
vitanlega ekki komizt að neinni niðurstöðu. Ég fékk mann-
inum bók í hönd til að lesa og fór fram í eidhús tii að
hita okkur kaffi.
Þegar ég var komin fram í eldhús, fór ég að hugsa um,
að aumt væri að geta ekkert vitað um dvalarstað stúlk-
unnar. Heyri ég þá sagt: „Á ég að sýna þér, hvar hún er?“
Það glaðnaði yfir mér, og samstundis er ég stödd við lít-
inn kaupstað. Ég sé langan fjörð, og sérstaklega beinist
athygli mín að einu húsinu. Þar sé ég inn í eldhúsið og
þar sé ég stúlkuna við eldhússtörf. Þá fer ég aftur að
litast um úti, og sé ég þá, að húsið er ekki langt frá sím-
stöðinni. En hvar var þetta? Þennan stað hafði ég aldrei
séð. Heyri ég þá sagt: „Seyðisfjörður“, og um leið hvarf
mér sýnin. Ég var aftur með fullri vitund í eldhúsinu
heima hjá mér.
Hvað átti ég að gera? Ég gekk inn í stofuna að síman-
um, bað um stúlku með þessu nafni á Seyðisfirði og sagði,