Morgunn - 01.06.1953, Blaðsíða 21

MORGUNN
15
af því eru minni en æskilegt væri, til þess að taka þátt í
kappræðu um það, enda er það ekki ætlunin með þessum
hugleiðingum mínum.
Um hvað er deilt.
Til þess að gera sér það ljóst, verðum vér fyrst að skil-
greina, hvað spíritismi er. Ég ætla mér ekki þá dul, að
svara þeirri spurningu til fullrar hlítar, en meginatriðið,
og að minnsta kosti það, sem mestri umræðu veldur, er
þetta: Spíritisminn er andleg stefna, sem hvílir á þeirri
grundvallarsannfæringu, að líf mannsins sé tvíþætt, annars
vegar sé efnislíkami vor, er vér lifum og hrærumst í hér
á jörðunni, en hins vegar sé maðurinn andleg vera, sem í
raun réttri einungis tekur sér bústað um stundarsakir í
hinum efniskennda, dauðlega líkama. Þegar svo hann er
ekki lengur starfhæfur, yfirgefur hún hann og gefur hann
eyðingunni á vald, en heldur síðan áfram tilveru sinni á
öðru sviði. En þar eigi maðurinn þess kost að aukast að
þroska eftir því sem tímar líða fram, svo fremi að hann
girði ekki fyrir það með breytni sinni og þvergirðingsskap.
Samkvæmt þessari skoðun er framhaldslíf einstaklingsins
mjög háð breytni hans meðan hann dvelst í efnislíkaman-
um, og vilja hans til annars æðra og betra lífs eftir að
hann hefur sagt skilið við hann. En jafnframt þessu telja
spíritistar, að oss sé kleift, ef tilteknum skilyrðum er full-
nægt, að ná sambandi við þá menn, sem horfnir eru úr
efnislíkamanum. Og á þeirri reynslu, er þeir telja sig hafa
fengið af sambandi þessu, reisa þeir skoðun sína. Skoðun
spíritista á framhaldslifi mannsins er engin nýjung eða
sérkredda þeirra. Flest eða öll hin fullkomnari tmarbrögð
halda hinu sama fram í einhverri mynd, og í kristinni
trú hefur framhaldslífið verið ríkur þáttur frá öndverðu,
og að því er mér virðist einn af hornsteinum hennar. Að
vísu verður hér að minnast þess, að efnishyggjuvísindi 19.
aldarinnar hafa afneitað möguleikanum á framhaldslifi,
eins og raunar flestu því, sem áður heyrði til trúarbrögð-