Morgunn - 01.06.1953, Blaðsíða 71

MORGUNN 65
og þýðingarmeiri sálrænni orðsendingu, ber að leggja
áherzluna á það, sem þýðingarmeira er.
Dag nokkurn var ég að fara frá Davenport i Iowa-fylki
og hitti mann, sem ég þekkti lauslega. Ég vissi að hann
var spíritisti, þótt hann væri ekki viðurkenndur miðill.
Ég sagði honum, að ég væri á leið til Chicago til að eiga
þar heima. Hann sagði mér samstundis: ,,Þú munt ekki
eiga heima í Chicago, heldur í smábæ fyrir vestan borgina.
Þú færð engan starfa fyrr en í byrjun nóvembermánaðar.“
Þetta var um miðjan ágúst. Reyndin varð sú, að ég fékk
engan starfa fyrr en síðustu vikuna í október. Ég hafði
ákveðið að búa sex mílum fyrir norðan Chicago, vegna
barna minna, en reyndin varð sú, að vegna sonar míns,
sem vann hjá stóru fyrirtæki, varð ég að taka mér búsetu
í smábænum Riverside fyrir vestan borgina. Þegar maður-
inn sagði mér þetta fyrir, varð ég dálítið undrandi, en
hann sagði: „Ég veit ekki hvers vegna ég er að segja
þetta, en móðir yðar stendur hjá yður og hún segir mér
þetta.“ Þá lýsti hann nákvæmlega móður minni, sem var
dáin fyrir átta árum.
Fyrir nokkrum árum hafði ég yfirumsjón með stórhýsi,
sem verið var að reisa í Davenport. Á tilraunafundi sagði
miðill við mig: „Ég sé stóra, ófullgerða byggingu, og ég
sé mann detta niður úr þakinu. Hafið þér nokkuð að gera
með byggingar?“ Ég játaði því, og miðillinn bætti við:
„Ég sé snjókomu. Slysið verður, þegar kaldara er orðið
í veðri, náiægt jólum.“ Þetta var um miðjan ágúst. Ég
var í önnum, hripaði raunar hjá mér þetta atvik, en
gleymdi því síðan, unz það slys varð í byggingunni í des-
ember, að maður nokkur féll, raunar ekki úr loftinu,
heldur niður af svölum, sem hann var að hreinsa snjó af,
og féll úr tólf feta hæð niður á gólf. Hann handleggs-
brotnaði, braut úlnliðinn og annan fótlegginn, en fékk bata,
er hann hafði legið nokkra mánuði í sjúlcrahúsi.
Um þetta leyti var ég staddur í samkvæmi og var á
tali við nokkra kunningja. Lítil stúlka, tíu ára gömul, var
5