Morgunn - 01.06.1953, Blaðsíða 42

36
MORGUNN
fjölskyldu í lyndi um langt skeið. Þá brauzt styrjöldin út.
Synirnir gerðust sjálfboðaliðar, og nú var eldri sonurinn,
J.—, fallinn á vigstöðvunum í Frakklandi. Faðirinn tók
áfallinu með mestu stilling. Við þessu væri ekkert að
gera, margir aðrir væru nú að bera sömu raun, þetta væri
skattur, sem sjálfsagt væri að greiða möglunarlaust til
að tryggja framtið mannkynsins. En B.— kom til að tjá
prestinum áhyggjur sínar vegna konunnar sinnar. Áfallið
hefði reynzt henni of þungt, hann væri hræddur um, að
sorgin og kvíðinn vegna yngra sonarins, sem enn væri á
lífi, væri að valda henni geðtruflun.
Dr. Westwood hlustaði með samúð á þessa sögu. Slíkar
sögur urðu prestamir svo oft að hlusta á á þeim árum.
En hann gat ekkert gert fyrir B.—. Hvorugur þeirra trúði
i fullri alvöru á framhaldslífið.
Skömmu síðar kom B.— aftur til prestsins, og nú var
hann verulega hræddur um sálarlega heilbrigði konu sinn-
ar. Hún segir nú, að J.— hefði birzt sér, hann hefði sagt,
að sorg hennar særði sig, hún yrði að trúa því, að hann
væri ekki raunverulega dáinn, sér liði vel, að líf sitt nú
væri alveg raunverulegt og fullt af fyrirheitum og vonum,
eins og jarðlífið hefði verið. En B.— sagði prestinum, að
af þessu hefði konan sín fengið ótrúlegan sálarfrið og
eitthvert dásamlegt öryggi. Presturinn var B.— sammála
um, að vitanlega gæti þetta ekki verið heilbrigt, en ekki
væri bein ástæða til að skelfast, bezt væri að bíða átekta.
Ef þessi blekking færði henni sálarfrið, væri mikið fengið,
sem þakkarvert væri.
Þrem dögum síðar kom B.— enn til prestsins, en þá
var nýtt komið upp á teningnum. B.— var sjálfur orðinn
sannfærður um, að konan sín hefði ekki orðið fyrir blekk-
ingu. Nú væri ein dætra hans, K.— að nafni, orðin miðill,
og að með vísi, sem þau höfðu sett á stórt stafróf á borði,
stöfuðust orðsendingar frá látna syninum, sem þau væru
örugglega sannfærð um, að kæmu frá honum.
Dr. Westwood féll í stafi, og hann sárvorkenndi með