Morgunn - 01.06.1953, Blaðsíða 40

34
MORGUNN
1 júlímánuði 1914 var dr. Westwood boðið til miðdegis-
verðar hjá einu sóknarbama sinna, víðkunnum manni
vestan hafs sakir gáfna og hæfileika á fjármálasviðinu.
Þegar staðið var upp frá borðum, bað húsbóndinn prest-
inn að spjalla við sig í vinnustofu sinni í heimilinu. Þar
bar þeim margt á góma, og meðal annars kom það prest-
inum mjög á óvart, að húsbóndinn leiddi talið að sálar-
rannsóknamálinu, en á því máli hafði dr. Westwood þá
alls engan áhuga og var beinlínis andvígur því, taldi ekkert
vit í því og þekkti það sáralítið. Húsbóndinn sagði presti
sínum sitt af hverju furðulegt úr reynslu sinni, en prest-
urinn spurði sjálfan sig: Hvað kemur til, að einmitt þessi
gáfaði og skarpskyggni maður skuli geta trúað þessu?
Hann þekkti fullkominn grandvarleik þessa gáfaða vinar
síns, og vissi, að hann segði rétt frá. En sjálfur gat hann
ekki fellt sig við þetta.
Löngu síðar, þegar hann ritar bók sína, segir hann:
„Þegar ég lít nú til baka, sé ég, að allt hugarástand mitt
á þessum árum gerði mér ókleift að skilja þennan vin
minn. Heimurinn, sem hann var að segja mér frá, var mér
ókunnur heimur, sem ég kærði mig ekkert um að hafa
nokkurt samband við. Væri þetta satt, myndi það svipta
mig sálarró, og það kærði ég mig ekki um. En samt var
mér eins og eitthvað órótt, þegar ég fór frá honum.“
Þá brauzt heimsstyrjöldin fyrri út, og dr. Westwood
fjarlægðist enn meir en fyrr að vilja hugsa um „annan
heim“. Honum þótti styrjöldin sanna, að menn hefðu hugs-
að of mikið um „annan heim“, en of lítið um hinn jarð-
neska, þar væru verkefnin mikið meira en nægileg. Sú
sannfæring altók hann, að mannkynið þyrfti að leggja alla
alúð sína við að umbæta jarðneska heiminn, og honum
þótti sálarrannsóknamennimir vera að eyða dýrmætum
kröftum og tima til fánýtra hluta, meðan blóðugur heimur
hrópaði til allra manna eftir einhverri lausn hinna jarð-
nesku vandamála.
Á þriðja styrjaldarárinu var svo komið, að styrjöldin