Morgunn - 01.06.1950, Blaðsíða 10

4
MORGUNN
bjargaðist ég við það, að taka þá sögu sem líkingu og
dagana sem löng tímabil.
Á tólfta ári fór ég að læra Klaveness-kver, einn vetur,
en ekki hafði það nein sérstök áhrif á mig. En um sama
leyti las. ég einnig Helgakver og þótti þar sumt hvað nokk-
uð annarlegt. Er mér enn í minni hin skelfilega hreinskilni
þess um útskúfunina. — Þetta allt, sem nú var talið síðast,
gerðist frá tíunda aldursári minu til hins þrettánda, og
var ég í Otradal allan þann tíma.
1 heilabrotum mínum um trúmál á þessu skeiði vom
það ekki grundvallaratriðin, tilvera Guðs og annað líf, og
jafnvel ekki guðdómur Krists og þrenningarlærdómurinn,
sem vandræðunum ollu, heldur allskonar smávægilegri trú-
arsetningar og skaðlegri, svo sem óskeikulleiki biblíunnar
og í sambandi við það sköpunarsagan, eða þá útskúfunar-
kenningin. —
Þegar ég fór í lærða skólann, opnaðist mér alveg nýtt
líf, sem dró huga minn um stund frá trúarlegum efnum.
Fjórtán ára gamall fermdist ég, án nokkurrar verulegrar
umhugsunar eða efa, en ég slapp við að ganga til altaris,
og kom það sér vel, því að þá þegar hafði ég þá skoðun,
að altarisgangan væri aðeins minningarmáltíð, en orðin,
sem presturinn sagði við altarisgöngur, vom ekki í sam-
ræmi við það. — Skólalífið var harla ólíkt mínu fyrra
lífi, og það seiddi mig að sér annað veifið, en hratt
mér frá hitt kastið. Þá fóm og að koma fram í huga
mínum ástardraumar, sem drógu hugann einnig frá trú-
málunum. En annars get ég borið vitni um gagnsemi
æskuástar fyrir unglinga. Hún verndar mann — eða get-
ur vemdað — frá mörgum villustigum og beinir æfin-
týraþránni inn á saklausar brautir. Hún veitir manni
eitthvað til að tigna, hugsjón, sem hann lítur upp til með
lotningu, og hver veit, hvers virði slíkt kann að vera?
Á skólaárum minum fór trú minni hrakandi. önnur
áhugamál vöktu fyrir huganum, og gagnrýnin tók að
bæra á sér af alvöru. Ég las „Um uppruna tegundanna"