Morgunn - 01.12.1957, Blaðsíða 32

118 MORGUNN
með hvítt um háls, líkum einhverskonar munkabúningi
að því er ég hélt.
Þessi skeifulagaði staður var opinn norður úr, en yfir
— að sunnan — var undrafögur vera, eins og engill í hvít-
um, síðum hjúpi, og þótti mér vera þessi stýra söngnum.
Þessi sýn hvarf mér og þá sá ég aðra veru, enn fegurri,
og þóttist ég með sjálfri mér vita, að þetta væri sjálfur
Kristur, andlitið var fagurt, augun mild og skær, og nú
hljómaði söngurinn fegur en orð fá lýst. Umhverfis þessa
dásamlegu veru var fagurt: iðgrænar öldumyndaðar smá-
hæðir, blágrænt vatn bar á milli þeirra, hvítir fjallatind-
ar og yfir þessu hvelfdist himininn fagurblár og sums-
staðar dimmblár. Meðan lagið var að enda færðist allt
f jær, söngurinn varð að ómi í fjarska og sýnin hvarf mér.
Um leið var söngflokkurinn í dómkirkjunni að ljúka við
söng sinn, og samstundis vissi ég aftur, hvar ég var.
Guöbjörg Sigurðardóttir frá Yzta-Felli,
Stóru-V öllum.
★
Að vita það,
að framliðnir vinir vorir eru þeir sömu og þcir voru, að vita það,
að samfestan hefir aldrei slitnað, að vita það, að þroskunin er
alveg eins eðlileg og regluleg eins og hin hægfara þroskun hér í
lífi frá bernsku til manndóms, allt er þetta kristinni trú einskær
ávinningur.
Clarence May,
sóknarprestur í London.