Morgunn - 01.12.1957, Blaðsíða 68

154
MORGUNN
á endurlausnina í blóðfórninni til að finna sál sinni frið.
Þannig var upprunaleg kenning Jesú látin þoka fyrir
kennisetningunum, sem menn bjuggu sér til. Kirkjan geld-
ur þess sárlega í dag og öll vestræn menning.
Þetta er sorgleg staðreynd, en staðreynd er þetta. E. t.
v. var óumflýjanlegt að svo færi. E. t. v. gat það ekki
farið á annan veg. Guð veit það. Líkum örlögum sætti boð-
skapur Búdda, ekki löngu eftir að hann var fallinn frá.
Játendur hans yfirgáfu að miklu leyti hinn stranga, fjór-
falda veg, en bjuggu sér til endurlausnartrú til að hugga
sig við.
Það þýðir ekki að sakast um, að svo fór, en vér verð-
um að ganga inn í framtíðina með opnum augum.
„Reynslan hefir sýnt, að það er til einskis að vera að
predika þann veg, sem Jesús svaraði móður þeirra Zebe-
deussonanna með því að benda á“.
Hvers vegna segjum vér þetta? Vér segjum það vegna
þess að vér miðum allt við jörðina eina. Vér hugsum í
árum, ekki með eilífðina í huga. Vér gleymum því, að
mannleg sál á óralanga vegferð fram undan í öðrum heim-
um, og að þótt vér getum ekki nú í dag gengið veg Zebe-
deussonanna, uppfyllt kröfuna, sem Jesús gerði til þeirra,
ríður það á ósegjanlega miklu, að þessi boðskapur sé flutt-
ur, að vér þekkjum hann. Og hér er það, að sálarrann-
sóknanna bíður hið mikla hlutverk, að sannfæra heiminn
um það, sem margir eiga erfitt með að trúa, að í byggð
á bak við heljarstrauma heldur mannssálin áfram að lifa.
„Sæðið grær og vex“, sagði Kristur. Vöxturinn hið
innra er hljóður, og stundum sýnist frækorn:ð í manns-
sálunni vera kulnað eða dáið. En á ókunnum vegum um
ókunna heima, vafalaust á nýjum reynsluvegum um nýja
ójarðneska reynsluheima, grær það og vex. Og einhvern-
tíma í tímalausri eilífð Guðs stendur meiðurinn fullvax-
inn, eins og Kristur sá hann fyrir sér, þegar hann sáði
frækorninu.
Allt þetta dylst oss, ef vér eigum ekki útsýnið yfir gröf