Morgunn - 01.12.1957, Blaðsíða 31

Ég heyrði og sá
★
Laugardaginn 29. okt. 1954 var ég stödd í Reykjavík
og sat í herbergi mínu að Hringbraut 96. 1 næsta herbergi
við mig var útvarpstæki og heyrði ég í því, sem sæti ég
íast við það. Mér fannst ég heldur kjósa að vera ein, því
að ég var að hlusta á minningarathöfn um Einar Jónsson
myndhöggvara. Ég hafði þekkt hann svolítið og taldi það
mikla hamingja að hafa notið þess. Hann var alúðlegur
og ljúfur í tali, göfugur og yndislegur sem maður. Verk
hans þóttu mér yfirnáttúrlega dýrleg, þau sem ég skildi.
Ég hlustaði þarna á athöfnina, sem útvarpað var frá
dómkirkjunni. Núverandi biskup talaði vel, að mér fannst,
var ekki að þylja væmið hrós, en af skilningi, viturleika
og hrifningu útlistaði hann líf og verk listamannsins
mikla.
Söngurinn brást vonum mínum, hann hreif mig ekki,
en þegar farið var að syngja Ó, Guð vors lands, vissi ég
ekki lengur, hvar ég var eða hverjir voru að syngja. Fyrst
þótti mér bera mest á einni kvenmannsrödd. Hún hóf sig
upp úr öðrum röddum, klukkuskær og fögur, en svo breytt-
ist söngurinn, varð undraþíður og fagur. Þá sá ég söng-
flokk í einkennilegu, mjög fögru umhverfi, sem ég get
varla lýst, en sé enn fyrir mér í huganum. Söngflokkur-
inn stóð í skeifulagaðri, stórri laut, ekki ólíkri Ásbyrgi,
umkringdri mannhæðarháu stuðlabergi, og sló allavega
litum á það. Karlmenn stóðu sér og konur sér, með svo-
litlu millibili, eins og lægi mjó braut á milli. Konurnar
voru í hvítum, síðum kyrtlum, sveipaðar hárauðri slæðu
niður að mitti. Karlmennirnir voru í svörtum hempum