Morgunn - 01.12.1957, Blaðsíða 18

304
MORGUNN
Endurlestur Varnarræðu Sókratesar leiddi af sér þessa
ritsmíð. En hún nær skammt áleiðis til þeirrar sjónhæðar,
sem Sókrates stóð á sjötugur, er hann stakk ginkefli upp
í ákærendur sína og dró burst úr nefi dómendum. Þó hélt
meiri hluti þeirra illviljanum og dæmdi honum líflát. Að
þeim dómi uppkveðnum hélt Sókrates ræðunni áfram og
saumar þá enn að spjörum fjandmannanna, sem sátu
klumsa, eins og tröll hefðu togað þeim tungu úr höfði.
Á náttmálum ævikvelds síns tók hann við göróttum bana-
drykknum, eins og vér tökum við kaffibolla eða vínglasi,
setti á varir sér og drakk fullið í einum teyg, gekk um
gólf og ræddi við vini sína, þar til helkuldi gagntók hann
frá iljum upp að hjarta, þar sem „rödd guðsins" hafði
bergmálað hálfa öld, — sú rödd sem á bústað, eða nokk-
urskonar sumardvöl í brjóstum þeirra úrvalsmanna, sem
ganga á Guðs vegum.
Sá, sem þjónar sannleik, mikilsháttar, þjónar gjafara
allra góðra hluta. Um þá menn má segja hið sama, sem
íslenzkur rithöfundur mælir um vini konungs, er ritsnill-
ingurinn metur mikils: „ok váru þeir allir mest virðir af
Guði, sem kærastir váru konunginum".
Sú aðdáun á mannssóma, sem birtist í þessum orðum,
er „himinangandi elskuleg". Með þeim aðfengnu orðum
læt ég máli mínu lokið.
Guðmundur Friðjónsson.