Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 55

II.
En litla leirkrukkan sat grafkyr og þagði. Hún gat
ekkert sagt, það lá svo voða illa á henni. Nú vissi hún
af hverju það var, sem hún sat kyr á sama stað. Hún
var aldrei sótt Enginn þurfti að nota liana til neins.
En að hún skyldi ekki geta verið falleg, eins og liinar.
Hún vildi svo fegin geta komist langt í hurt, og þurfa
aldrei að koma aftur, fyrst engum þótti vænt um liana,
og hún gat aldrei gert neitt til gagns.
Hún hefir víst sagt eitthvað af þessu upphátt, þvi
að smalastúlku-skálin, sem allir vildu lilusta á, fór að
tala við liana í undur blíðum rómi:
„Láttu eklci liggja illa á þér , litla leirkruklca, Svöfu
þykir að sönnu vænt uni fallega hluti, en lienni þykir
líka vænt um gagnlega hluti, og ef hún hara sæi þig,
þá er ég viss um, að henni þætti vænt um þig. Þú
skalt bara híða og reyna að vera róleg“.
Litla leirkrukkan varð nú hæg og hljóð. Hún hafði
aldrei átt góðu að venjast. Stundum liafði hana langað
til þess, að einhver tæki eftir sér, og' að liún fengi eitt-
livað að gera eins og aðrir, þó hafði hún aldrei átt
verulega bágt um æfina.
Þetta var fyrsti dagurinn á æfinni ,sem talað hafði
verið illa og óvingjarnlega til hennar, en nú vissi hún
lílca i fyrsta sinn, livað það er að vona, og það þótti
litlu krukkunni hetra en allt annað, sem hún hafði þekkt
á æfi sinni.
Dagar komu og dagar liðu. Smalastúlku-skálin fór
burtu af hillunni á hverjum morgni og kom aftur enn-
þá kátan en áður. Hin ílátin voru sótt eitt af öðru,
nema leirkrukkan. Hún sat ein eftir, og það sem verst