Faxi - 01.12.1984, Blaðsíða 45

Síðasti báturinn, sem Árni smíðaði ernúíeigu Sigurðar B. Guðmundssonar, Akra-
hóli Bergi, og er hann nú að gera hann upp.
Veghús, eins og þau voru í tíð Arna
Vigfúsar.
að síðasta starfsdaginn í lífi hans,
23. september 1958, var hann
einmitt að gera við þann bát. Þá
var lokið löngum degi sem vinum
Árna Vigfúsar Magnússonar bar
saman um að hafi einkennst af
miklum dugnaði, ósérhlífni og
óskeikulli vandvirkni. Heilsan
var farin að bila um þetta leyti og
hægri höndin visin að nokkru. Afi
lést þann sjöunda maí árið 1959.
Það var einhverja nótt snemma í
maí það ár, að ég vaknaði um
miðja nótt í allt öðru landi og gat
ekki um annað hugsað en afa. Og
ég mundi sérstaklega eftir honum
koma gangandi niður brekkuna
heima í miklu sólskini, ég átti af-
mæli, varð víst fimm eða sex ára,
og afi kom með hund að gefa mér,
sem mátti taka sundur og setja
saman. Sólin var þarna og tóbaks-
lyktin úr yfirskegginu og siggið í
lófunum sem ég fann fyrir í mín-
um lófa. Ég skal ekkert um það
segja, hvers eðlis þetta hugboð
var — ég vissi reyndar af bréfum
að afi átti ekki langt eftir ólifað.
Hann hefði kannski átt sín svör
við því öllu sjálfur, gamli maður-
inn — eftir að amma dó hafði hann
mikinn og vakandi áhuga á öllu
því sem menn höfðu um fram-
haldslíf að segja. Við skulum að
minnsta kosti vona, að einhver
ögn af framhaldslífi sem honum
væri að skapi, hrærist enn í dag
með okkur sem einu sinni áttum
afa og ömmu í litlu húsi og feng-
um að hlusta á söng verkfæranna
og finna tjörulyktina í bátaskúrn-
um, sem er lykta best, og eiga fyr-
ir afa manninn sem stjórnaði öll-
um þeim galdri.
MINNING
A
Oskar Kristjánsson
Byggmgamcistari, Brautarhóli í Ytri-Njarðvík
FÆDDUR 17. APRÍL 1908
DÁINN 20. SEPTEMBER 1980
Óskar var fæddur að Gils-
bakka, Vestmannaeyjum, son-
ur merkishjóna, Kristjáns Jóns-
sonar trésmiðs og Elínar Odds-
dóttur, bæði ættuð frá Fljóts-
hlíð, hann var einn af hópi sext-
án systkina. Má ætla að oft hafi
reynst þröngt í búi á þeim tím-
um með svo stóran barnahóp.
Öll reyndust börnin sem upp
komust, mannvænlegir, list-
rænir, dugandi borgarar. Einn
úr þeim hópi var hið þjóðkunna
tónskáld frá Vestmannaeyjum,
Oddgeir Kristjánsson. Frá
Fljótshlíðarættum er margt
listafólk komið. Vera má að fag-
urt stórbrotið náttúruumhverfi
skapi listræna hneigð og tján-
ingarútrás í sálir þess fólks er
býr og mótast í slíku umhverfi.
Óskar ólst upp hjá ömmu
sinni og móðursystur að Orms-
koti í Fljótshlíð. Oskar fluttist til
Njarðvíkur 1929. Stundaði at-
vinnu við sjávarútveg á vetrum
en vann við skipasmíðar á
sumrum í Dráttarbraut Kefla-
víkur og Skipasmíðastöð Njarð-
víkur. 22. desember 1934
kvæntist hann Guðrúnu dóttur
Þorsteins Ámasonar byggingar-
meistara í Keflavík, og konu
hans Guðnýjar Vigfúsdóttur.
Guðrún var fædd 31. október
1911. Hún ólst upp hjá móður-
systur sinni Bjarnveigu Vigfús-
dóttur, merkri konu hér í Njarð-
víkum, og manni hennar Árna
Grímssyni, hann andaðist 1927.
Þau Guðrún og Óskar voru
dugleg og samhent í starfi.
Byggðu sér stórt og vandað hús
í sameign við Bjarnveigu fóstur-
móður Guðrúnar, er heitir
Brautarhóll. Heimili þeirra var
með myndarbrag. Þau eignuð-
ust sex börn, tvö dóu í bemsku.
Tvær dætur og tveir synir kom-
ust til fullorðinsára, myndar-
börn. Elst er Bjarnveig fædd 28.
ágúst 1936, gift í Bandaríkjun-
um Robert Vorren. Margrét Sig-
rún, fædd 26. maí 1940, gift
Björgvini Gunnarssyni, smið
búsett í Njarðvíkunum. Árni
fæddur 21. febrúar 1944 af-
greiðslumaður, kvæntur Jó-
hönnu Arngrímsdóttur, búsett í
Nj arðvíkunum, V algarður
fæddur 4. júlí 1950, kvæntur
Erlu Ólafsdóttur. Óskar átti
einn son frá fyrra hjónabandi
með Svövu Magnúsdóttur,
Garðar rafvirkjameistara, nú
verkstjóra við Rafveitu Akra-

ness, kvæntur Guðrúnu Hjálm-
arsdóttur.
Óskar varð húsasmíðameist-
ari 1950. Það var sjónarsviptir
hér við fráfall Óskars, þess
manns er lagði gjörfa hönd að
uppbyggingu okkar unga
hreppsfélags er sá svo margt
með augum hins listræna
manns, sem betur mætti fara.
Hann sá um bygginga íþrótta-
svæðis Njarðvíkurbæjar og fékk
breytt ýmsu til bóta frá upphaf-
legri áætlan. Starfaði í nefndum
hreppsins og hvert það verkefni
sem Óskar tók að sér, var svo
vel af hendi leyst, að ekki var á
betra kosið. Öskar var hrein-
skiptinn, bjó yfir miklu skapi,
er hann kunni vel að stjórna,
sagði hverjum sem var sína
meiningu, hélt fast við hvert það
málefni er hann taldi réttvert,
var sérlega góður heimilisfaðir,
og átti ástúðlega sambúð við
konu sína og börn. Eftir að hann
kenndi þess sjúkdóms 1971 er
leiddi hann til dauða, að níu ár-
um liðnum, vann hann hálfan
vinnudag við skipasmíðar, en
starfaði heima annan tíma að
sköpun listaverka, bæði í mál-
ara- og skurðlist. Eru gripir þeir
ýmist geymdir á heimili hans og
sumpart seldir til íbúa okkar
byggðarlags, því honum féll
helst aldrei verk úr hendi.
Til að vinna á móti sjúkdómi
sínum fór hann daglega í göngu-
ferð um okkar byggðarlag til
síðustu daga. Það var ávallt hin
sama reisn yfir Óskari, þessar
öruggu ákveðnu hreyfingar og
enginn skyldi ætla að þar gengi
fársjúkur maður. Síðast var
hann lagður á sjúkrahús, lá þar
aðeins í 7 daga þar til yfir lauk.
Ég kom til hans á sjúkrahúsið og
þóttist sjá að hverju stefndi, við
ræddum fátt, ég strauk hendi
um vanga hans um leið og ég
kvaddi, hann brosti til mín að
skilnaði, tveim dögum síðar
frétti ég lát hans. 22. desember
þessa árs hefðu þau átt gull-
brúðkaup ef Óskar hefði lifað.
Með Óskari er merkur maður
horfinn af okkar sjónarsviði og
þótt söknuður eftirlifenda, eig-
inkonu barna og annarra ást-
vina sé sár, skal þess minnst að
á æðri lífssviðum heldur
straumur lífsins áffam, þar sem
ástvinir munu mætast á ný.
Blessuð sé hans minning.
Karvel Ogmundsson.
FAXI-301