Faxi - 01.12.1984, Blaðsíða 74

MINNING
Jón Jóhann Ingibersson
útgerðarmaður
FÆDDUR 14. MARS 1920
DÁINN 19. OKTÓBER 1983
Jón var fæddur í Keflavík 14.
mars 1920, sonur merkishjóna,
Ingibers Ólafssonar og konu
hans Marínar Jónsdóttur. Faðir
Jóns og föðurbróðir, Albert
Ólafsson, höfðu mikil umsvif í
Keflavík, báðir skipstjórar og
miklir athafnamenn, gerðu í
sameiningu út ásamt fleirum 4
báta og höfðu einnig fiskverk-
un. Hins afburða duglega fram-
kvæmdamanns Ingibers naut
ekki lengi við, hann andaðist af
lungnabólgu aðeins 47 ára árið
1935, frá konu og fjórum son-
um, son og dóttur höfðu þau áð-
ur misst. Albert bróðir hans hélt
driftinni áfram, hinir dugmiklu
synir Ingibers urðu snemma
þátttakendur í fiskverkun og
útgerðarstörfum fyrirtækisins,
frá heimili sinnar stjórnsömu
dugmiklu móður. Allir urðu
synir þeirra vandaðir afburða-
duglegir menn.
Jón var á fimmtánda ári þegar
faðir hans dó. Eftir að hafa starf-
að við fyrirtækið í uppvexti,
sem eldri bræður, gerðist hann
bflstjóri á vörubfl. Hinn 29.
mars 1943 giftist Jón einni af
myndarlegustu stúlkum okkar
byggðarlags, Önnu Huldu dótt-
ur Einars Jónassonar skipstjóra
og Ólafíu Ögmundsdóttur að
BorgíYtri-Njarðvík. Þaumynd-
uðu sér fagurt heimili að
Brekkustíg 2 Ytri-Njarðvík.
Bræðurnir Jón og Óskar hófu
sameiginlega útgerð á stórum
vélbátum, byggðu stórt og
vandað fiskverkunarhús í Ytri-
Njarðvík. Óskar var skipstjóri
og mikill aflamaður á skipum
þeirra, en Jón sá um útgerðar-
varning og fiskverkun í landi,
atvinnurekstur þeirra gekk vel.
Þau Jón og Hulda eignuðust
einn son er hlaut nafn móðurafa
síns Einars. Þegar hann hafði
náð fullum þroska unnu þeir
feðgarnir saman að fiskverkun.
Einar giftist Hafdísi, dóttur hins
víkingsduglega skipstjóra og
aflamanns Garðars Guðmunds-
sonar frá Rafnkelsstöðum, er
fórst ungur frá konu og stórum
barnahóp. Þau Einar og Hafdís
hafa eignast þrjú börn, Jón Jó-
hann 14 ára, Garðar 12 ára og
Önnu Huld 7 ára.
Jón var hið mesta prúðmenni
í allri framkomu hógvær og
mildur, gekk ekki heill til skóg-
ar hin síðari ár. Hann varð bráð-
kvaddur 19. október 1983. Þau
Hulda og Jón höfðu þá búið í
ástúðlegu hjónabandi í fjörtíu
ár. Þótt slfk umskipti séu snögg
og harmur sár, skal þess minnst
að látinn lifir og flyst yfir á
þroskabraut hinna æðri lífs-
sviða, en við geymum minningu
drengskaparmanns.
Hulda býr nú ein á sínu glæsi-
lega heimili, nýtur umhyggju og
ástúðar góðrar tengdadóttur,
sonar og ömmubarna. Þótt
nokkuð sé umliðið frá dánar-
dægri Jóns, votta ég henni og
öðrum aðstandendum innilega
samúð.
19.júlí 1984
Karvel Ögmundsson.
um salinn og talaði við gestina.
Hún kom meðal annars til okkar
og spurði hvaðan við værum. Við
sögðumst vera frá íslandi. Hún
hætti við að tala við fleiri og fór
beint upp á sinu og talaði í hátal-
arann og sagði: , ,Hér er fólk, sem
komið er alla leið frá íslandi.“
Síðan var beint að okkur flóðljós-
um að því er virtist til að sýna
þessi undir frá íslandi og eftir smá
stund kom að borðinu til okkar
verkfræðingur og sagðist endilega
verða að heilsa okkur. Hann hafði
ekki séð íslendinga fýrr. Daginn
eftir mættum við honum á götu og
hann tók ofan hattinn og hneigði
sig djúpt.
Nú er ekki svo að skilja að Is-
lendingar séu ekki í Ástralíu, þó
þeir séu ekki á þessum slóðum
heldur á vesturströndinni, í
Perth, Melbourne og Sidney.
Nú líður að heimferð. Við kveðj-
um Gullströndina og fljúgum til
Sidney. Þar taka á móti okkur
Cesil og kona hans og dveljum við
tvo síðustu dagana hjá dóttur
þeirra, áður en lagt er af stað til
London 18. september, með við-
komu í Balí, Djakarta, Singapore,
Thailandi, Abudabí, París og við
höfum unnið aftur þessa 11 tíma,
sem við töpuðum á leiðinni austur
og klukkunni er seinkað.
Á leiðinni í flugvélinni til baka
gefst tími til að hugleiða liðna at-
burði, skoða í huganum landið,
fólkið og lifnaðarhætti þess.
Fólkið sem er svo sérlega vin-
gjarnlegt og í útliti nauðalíkt okk-
ur íslendingum. Þó það búi við
gjörólíkar aðstæður, hvað varðar
landkosti og verðurfar, og þó sól-
in skíni á hádegi í hánorður.
Ástralíumenn stunda mikið
íþróttir, eru miklir sundmenn og
siglingar eru geysivinsælar og
mega kallast þjóðaríþrótt.
Siglingakeppnin mikla við
Bandaríkjamenn stóð yfir á með-
an við vorum þar en henni lauk
með sigri Ástralíumanna í fyrsta
skipti. Almenningur leikur mikið
tennis og golf. Margir hafa litla
tennisvelli við hús sín. Ennfrem-
ur leika þeir mikið keiluspil á úti-
völlum og klæðast þá allir í hvít
föt. Knattspyrnu leika þeir ekki
mikið en aftur á móti þeim mun
meira rugby, en á einn slíkan leik
fór ég í Sidney og hafði gaman af.
Veðreiðar eru mjög vinsælar í
Ástralíu og sögð er sú gamansaga,
að haldnar voru miklar veðreiðar
í Melbourne, en á sama tíma stóð
yfir þjóðþing þeirra í Canberra,
höfuðborginni, og nú voru góð ráð
dýr.
í fyrstu þorði enginn að fara á
veðreiðarnar, svo sprakk blaðr-
an, þjónustufólkið og kokkarnir
tóku sig til og lokuðu eldhúsinu í
þinghúsinu og fóru og þá var ekki
að sökum að spyrja. Þinghúsið
tæmdist og flest allir þingmenn-
irnir fóru til Melbourne. Svona
segja Ástralíumenn söguna og
brosa.
í borginni Tamworth búa um 40
þúsund manns eins og áður segir,
en þar er ekkert kvikmyndahús,
það var að vísu byggt fyrir nokk-
uð mörgum árum, en aðsóknin
var svo lítil að því var lokað og
tekið til annarra nota.
Að sjálfsögðu er margt ósagt frá
þessari ferð, sem ekki er hægt að
koma fyrir í stuttu erindi, en til-
efni ferðarinnar er þó það sem
mestu varðar, en það er Rotary
því tæpast hefði þessi ferð verið
farin annars.
Þetta minnir okkur á Rotary,
sent vinnur að því að koma á
kynnum milli manna og þjóða.
Að baki er löng ferð eða sem
svarar í kringum hnöttinn. Komið
var við í mörgum þjóðlöndum.
Farið yfir miðbaug. Það langt að
árstíðir voru öfugar við það sem
við þekkjum, en þegar komið er
til heimsborgarinnar London, þá
getur maður spurt sjálfan sig:
,Jleyrðu góði, hvert varst þú að
fara?“
Þegar komið er út í mannhafið í
Oxfordstræti þá sér maður svo
gott sem veröldina alla hvað
mannfólkið snertir, svo margar
eru manngerðirnar, nema ef vera
kynni hálfnakta frumbyggja
Ástralíu og villta Indíána Suður-
Ameríku.
Ideim er komið 25. september
eftir dásamlega og eftirminnilega
ferð. Kæru Rotaryfélagar, það
eru mörg tækifæri sem okkur
bjóðast ef við látum vita af okkur.
Hvar sem við komum í heiminum
eru útréttar hendur Rotary-
manna, sem allt vilja fyrir okkur
gera. Ég heyri því stundum
fleygt, að þegar menn koma á
fund í öðrum klúbbum, þá finnist
mönnum að þeim sé ekki veitt
næg athygli. Nær væri að ganga
sjállir fram og kynna sig. Þá leys-
ist margt úr læðingi. Það er með
okkur eins og knattspyrnumann-
inn sem bíður eftir sendingu og
stendur kyrr og bíður eftir boltan-
um í staðinn fyrir að hlaupa á
móti boltanum, því þá nær hann
árangri. Við verðum sjálfir að
kalla fram það viðmót, sem við
gjarnan vildum fá frá öðrum. Það
er mín reynsla.
330-FAXI