Morgunn - 01.06.1966, Qupperneq 60

54
MORGUNN
Ég taldi það ekki annað en tilviljun, að þessi gamli maður
hafði verið til í raun og veru og unnið þarna við kranann.
Starfið hafði gengið eins og í sögu og kraninn reynzt ör-
uggur og aldrei bilað. Raunar var ég feginn að hafa unnið
þarna við þennan krana. Nú mundi ég til fulls losna við þau
óþægindi, sem þessir draumar höfðu valdið mér og ætlað
höfðu hreint að gera mig hálfvitlausan.
En viti menn! Næsta vor er ég aftur sendur til Burmeister
& Wain, og á að stjórna sama krananum.
Og svo gerist það á sólbjörtum sumardegi. Ég hafði látið
85 tonna þunga síga hægt niður í lestina í einu lagi, án þess
að nokkuð yrði að. Og nú var ég með sveifarás, 65 tonn að
þyngd, sem sveif í lausu lofti yfir lestaropinu. Þrír menn
voru niðri í lestinni. Ég sá þá alla greinilega, á meðan ég var
að bíða eftir því, að sveifarásinn hætti að sveiflast til, því að
fyrr má ekki láta slíka þungavöru síga niður í lest.
Skyndilega heyrist hár hvellur. Blár loginn gýs undan
hlífinni yfir aflvélinni. Ég finn hitann af honum á fótleggj-
unum. 1 ofboði stíg ég á allar hömlur. Það reyndist ekki að
vera til neins. Sveifarásinn, þetta þunga bákn, var í þann
veginn að hrapa niður í lestina. Ég sá verkamennina þrjá
stara upp fyrir sig skelfingu lostna. Eftir augnablik yrðu
þeir að klessu undir sveifarásnum.
En á því sama augnabliki varð mér ljóst, hvað ég átti að
gera. Það var eins og gamli maðurinn stæði við hlið mér
og hvíslaði með hásri röddu: „Snúðu krananum á skífunni."
Þetta gerði ég í einn svipan. Fyrir vikið féll ásinn niður
til hliðar við mennina, og þeir sluppu ómeiddir. En plank-
arnir á lestargólfinu splundruðust eins og eldspýtur. Ég
flýtti mér niður og út sem mest ég mátti.
Einn lestarverkamannanna kom þegar til mín, þrýsti hönd
mína og sagði: „Þakka þér fyrir lífgjöfina. Nú lá nærri, að
við hefðum sopið úr síðustu bjórflöskunni."
Það var ljót aðkoma, þegar ég klifraði aftur upp í stýris-
húsið, líkast þvi, að handsprengju hefði verið varpað þang-
að inn. Allt var þar á tjá og tundri og eyðilagt. Og þá laust