Morgunn - 01.12.1970, Blaðsíða 6

84 MORGUNN
ar meginstyrkur, þegar fastast svarf að, hennar „líkn í lífs-
stríði alda“.
Segja má, að framfarir síðustu áratuga hafi fyrst og fremst
miðað að því, að gera okkur minna háð duttlungum og breyti-
leika hins íslenzka tíma. Við höfum eignazt stórvirk tæki til
þess að draga björg í bú bæði á sjó og landi. Við höfum skapað
fjölbreyttara atvinnulíf. Við erum orðin margfalt betur fær
um það, en voru feður okkar og mæður að hagnýta okkur gæði
landsins og auð hafsins, og við höfum skapað úr þessu stórauk-
in verðmæti með vaxandi iðnaði og betri hagnýting. Fyi ir vikið
getum við heilsað hverjum komandi vetri laus við beig og kvíða
að mestu leyti. Sumir eru beinlínis teknir að hlakka til hans,
nokkrir vegna þeirra skemmtana, glaums og gleði, sem þá rikir
viða i þéttbýlinu, aðrir vegna þeirra tækifæra til náms og
menntunar, sem hann veitir aðgang að i skólunum. Bættar
samgöngur á sjó og landi og í lofti, hlýrri, bjartari og vistlegri
húsakynna, sími, útvarp og nú síðast sjónvarpið — allt á þetta
sinn þátt í því, að þjóðin getur nú heilsað vetri með öðrum
huga og öðrum tilfinningum en áður. Við höfum rétt okkur úr
fátæktarkútnum og getum nú talizt auðug þjóð.
Þetta er að vísu gott og blessað. Framfarir og nýungar blasa
við, hvert sem litið er. Við, sem gamlir erum að árum, þekkj-
um naumast sveitabæina i okkar æskubyggð lengur. Kotjarðir
eru orðnar að stórbýlum, moldarkofarnir eru horfnir, sem
kúrðu þar á kargaþýfðum túnskæklum. 1 stað þeirra eru komin
vistleg steinhús með björtum stofum, rafmagni, vélum og alls
kyns þægindum. Og fólkið er orðið svo ólíkt þvi sem var í
klæðaburði og fasi, að maður gæti haldið, að það væri komið
frá öðrum hnöttum. Borgir og kaupstaðir hafa risið við sjóinn,
þar sem áður voru fáeinar verbúðir á mölinni, vélknúin skip
færa afla að landi í stað árabátanna gömlu. Bifreiðar bruna
um lagða vegi um þvert og endilangt landið. Hafskipin özla
um höfin til og frá landinu, lilaðin vörum, sem þau flytja bæði
inn og út. Flugvéladynur fyllir loftin.
Þjóð, sem ver tíma sínum til þess að elta framfarir og ný-
ungar með slíkum ofsahraða, hún hlýtur að gleyma ýmsu á