Morgunn - 01.12.1970, Blaðsíða 36

114
MORGUNN
hver formóðir mín. Man ég hvað mér þótti einkennilegt að
hlusta á tal þeirra um þetta. Mér hafði aldrei dottið í hug fram-
liðið fólk í sambandi við þessar verur. Ég hafði heyrt talað um
það sem drauga. En ekki gat hún góða Huld verið draugur.
Úr líkamanum. Silfurþráðurinn.
Ég átti heima á Bessastöðum 1908. Þá, fyrri hluta sumars,
veiktist ég mikið eins og oftar, fékk svo slæma hálsbólgu, að
hvað eftir annað var skorið í hálsinn á mér. Gerði það Þórður
Edilonsson, þá héraðslæknir í Hafnarfirði. Kýlið var svo neðar-
lega í kokinu, að illt var að komast að því. Sárið vildi ekki gróa,
en gröftur inni fyrir. Mér lá við köfnun, hafði háan hita og
leið illa. Ég var látin sitja uppi, koddum hlaðið undir höfuð og
herðar. Foreldrar mínir voru þá í siglingu, en Guðbjörg Jafets-
dóttir, fóstra mín, og kona, sem þá var hjá okkur, Þórunn Eiríks-
dóttir hjiikruðu mér, og var allt gerl til að láta mér liða sem
allra bezt.
Ég hafði sára verki í hálsinum og líðanin var mjög slæm, og
ég var að kvíða fyrir að oftar þyrfti að stinga á þessu. Finn ég
þá allt í einu, að allt hverfur mér, herbergið er orðið ein víð-
átta og mér liður undur vel. Líkaminn er að léttast og hann er
ekki lengur í rúminu að mér finnst, heldur svifur hann á grúfu
einhvers staðar hátt uppi. En í rúminu situr ung stúlka, það er
ég. En ég er líka þarna langt uppi. En á milli þessara tveggja
líkama liggur taug nokkuð sver, en mjókkar þegar tognar á
henni. Og nú sé ég hana greinilega eins og mjóan þveng og
slær á hann silfurlit. Ég var aldrei kyrr, ýmist alveg niður við
hinn líkamann, því hann fannst mér vera fjær mér andlega
séð, eða hátt uppi og fjarlæg honum.
Að endingu eftir alla þá sælukennd, sem yfir mér var, hafði
þó hið svokallaða lif yfirhöndina. Ég hrökk við. Fann, að út úr
mér spýttist gröftur og blóð, en fann ótvirætt, að nú var bat-
inn fyrir hendi. Enda reyndist það svo.
Ég hafði að vísu oft séð sjálfa mig þannig, bæði liggjandi í
rúminu og einu sinni á bekk fyrir framan lítinn bróður minn,