Morgunn - 01.12.1970, Blaðsíða 44

Þegar ég fór að lesa í lófa
☆
Höfundur þessarar frásögu, frú Margaret Gordon Moore, er
ekki miðill í venjulegri merkingu þess orðs. En hún er eigi að
síður gædd dulrænum hæfileikum í rikum mæli og virðist hafa
tekið þá i arf frá móður sinni. Þegar i æsku tók að bera á dul-
heyrn og skyggnigáfum í fari hennar og fyrir hana bar margt
undarlegt, sem hún hvorki fékk skilið né skýrt. Framanaf fór
hún dult með þessa hæfileika sina. En eftir að hún var komin
á fullorðinsár, tók það að koma æ betur í ljós, að mörg þau
skilaboð og vitranir, sem hún fékk að handan, reyndust svo
merkileg og þýðingarmikil, að hún taldi sér skylt og rétt að
skýra frá þeim opinberlega.
Fyrsta bók hennar nefnist Things / can’t explain. Þetta kver
þýddi ég fyrir um það bil 20 árum og nefndi: Furðuleg fyrir-
bæri. Og þar sem bók þessi mun nú vera uppseld, birti ég hér
fyrsta kafla hennar, sem fjallar um það, þegar höf., þá ungl-
ingsstelpa í skóla, byrjaði á þvi að lesa i lófa fólks.
Margir telja lófalestur einhvern hégóma, sem ekkert mark
sé á takandi, er ýmsir geri sér að atvinnu til þess eins að hafa
fé af fólki. Um það skal ekki dæmt hér. En frásögn frú Moore
um lófalesturinn er bæði skemmtileg og ber auk þess vott um,
að við lófalestur geti verið unnt að komast í það ástand, að
menn geti í raun og veru séð fyrir óorðna hluti. En þá eru líka
spilin orðin tæki, ekki fyrst og fremst til þess að lesa á sam-
kvæmt einhverjum forskriftum í spilabókum, heldur til þess að
koma spilakonunni í það dularfulla skyggniástand, að hún get-
ur skynjað það, sem öðrum er hulið. Sumir nota i þessu skyni
krystalskúlu, sem kunnugt er. Aðrir lesa í bolla, sem kallað er.
En slíkan leik verður því aðeins nokkuð að marka, að það að