Morgunn - 01.12.1970, Qupperneq 41

M O R G U N N
119
komin heim. Mig langaði til að geta skynjað, hver þetta væri,
reyndi að hugsa sterkt um það, áður en ég sofnaði, ef mig
skyldi þá geta dreymt þessa veru. En það lánaðist ekki. Þannig
liðu nokkrir dagar, að alltaf varð ég vör þessarar einkennilegu
nálægðar. Oft voru áhrifin svo sterk, að mér fannst sama og
engu muna, að ég gæti séð þessa góðu veru, aðeins þyrfti að
svipta frá örþunnu tjaldi. Stundum hugsaði ég um að reyna að
fá til min einhvern, sem væri skyggn til þess að vita hvað hann
sæi, en ekkert varð þó af því.
En svo er hað eina nótt, að mér er kippt úr líkamanum eins
og ég kalla. Ég er stödd á miklu víðlendi og sé langl til allra
átta. Ég sé breiðan veg og sléttan, en austan hans var annar
tniklii mjórri, hærri og meira upp hlaðinn. Hann var varla
mikið breiðari en svo sem hálfur metri. Ég gekk breiða veginn.
Vestan hans sá ég fólk i smá hópum. Það var hávaðasamt og
fasmikið, virtist vera við einhverja vinnu, en engin sá ég þó
verkfærin.
I þessum svifum vcrður mér litið framundan til vinstri, og sé
ég hvar maður, ef mann skyldi kalla, kemur gangandi eftir
mjóa, upphlaðna veginum. Hann var afar smár vexti og
grannur og einna líkast þvi, að hann væri genginn af öllum
liðamótum og mundi hrasa eða delta við hvert fótmál. Ég hrað-
aði mér til mannsins, sem nú var dottinn, og reisti hann á
fætur. I því sama bili birti i kring um okkur. Og í þeim ljóma
stóð við hlið mér fögur, ung stúlka á að gizka rúmlega tvitug.
Hún var lítil vexti, dökk á hrún og brá, brosið hlýtt og yfir
henni sérstakur yndisþokki. Ekki kannaðist ég við stúlkuna, en
hún segir við mig:
„Loksins gat ég látið þig sjá mig. Ég er búin að reyna það
lengi“.
„Ert það þú, sem verið hefur með mér síðustu vikurnar?“
spyr ég.
„Já! Ég er litla grænlenzka stúlkan, sem var einu sinni hjá
þér. Þeim degi hef ég aldrei gleymt“.
„Og ert þú mi farin héðan frá okkur?“ spyr ég.
„Já! Ég fór í haust. En ég kom til að þakka þér fyrir“,