Morgunn - 01.06.1980, Síða 79

RADDIR LESENDA
77
upplagt, þar sem við vorum staddar við hlið kirkjunnar. Ók-
um við síðan til Hveragerðis. Þar gekk ég inn í söluskálann
og íengum við okkur ís.
Dóttir mín leiddi mig, en enginn tók eftir þvi að hún
studdi mig þeim megin sem heili fóturinn var. Síðan var
ekið í hæinn.
Ég átti heima á Skólabraut 39, Seltjarnarnesi, á þriðju
hæð. Gekk ég þar i rólegheitum upp stigana þó ég stingi
svolítið við. Ekki datt okkur í hug að hringja á lækni og bjóst
ég við að verða orðin góð í fætinum að morgni Ég er nú
fædd fyrir aldamót og þá var ekki vani að sækja lækni þó
eitthvað yrði að manni. Lagðist ég nú fyrir eins og venju-
lega og bjóst við að verða góð að morgni. Ekki svaf ég nú
beinlínis vel um nóttina, fann til i fætinum í gegnum svefn-
inn og var mig að dreyma rauða þoku alla nóttina. Kom
okkur saman um að fara á slysavarðstofuna og láta líta þar
á fótinn. Við fengum okkur bil og labbaði ég niður stigann
eins og venjulega og út að bílnum. Bað ég nú Magnús lækni
að koma með mér. Keyrðum til sjúkrahússins og gekk ég
þar inn.
Tekin var mynd af fætinum og kom þar i ljós að fótur-
inn var brotinn um öklann og urðu læknarnir hissa er þeim
var sagt að ég hefði komið gangandi frá bilnum inn í sjúkra-
húsið.
Varð ég að bíða góða stund eftir aðgerð.
Er ég spurði um hvernig stæði á biðinni var mér sagt að
beðið væri eftir sérfræðingi. Þóttist ég vita að þar væri
Magnús læknir að verki, þvi ég sá þar marga lækna á gangi
sem hefðu getað gert að meiðslum minum. Þegar læknirinn
birtist var það Tryggvi Þorsteinsson deildarlæknir sjúkra-
hússins. Setti hann fótinn í gips og ráðlagði mér eitt og
annað í samhandi við brotna fótinn. Ekki kom annað til
greina en að ég yrði flutt heim í sjúkrabíl. Ég lá fáa daga
og eftir 11 daga var ég orðin sæmilega gangfær og voru
engin missmiði sjáanleg á fætinum.
Ég er nú orðin 82 ára og betri í fætinum sem ég braut