Morgunn - 01.12.1982, Qupperneq 34

136
MORGUNN
lotning og traust. Mér hafði fundist þetta ákaflega falleg
mynd. En Jakob segir að bragði: „Bai’nið". „Já barnið“,
segi ég.
„Já, já, barnið“. Svo var þetta nú ekki öllu meira. En
síðar, er ég kom inn í kirkjuna, þá tók ég eftir barnsandliti.
Það kom fram á milli tveggja kvenna, sem voru á mydinni,
og andlitið á því, það er svo undurfallegt, alveg dásam-
lega fallegt. Nú svo segir hann ýmislegt fleira. En svo sló
hann út í aðra sálma, og segir við mig:
„Það er fallegt barnið þitt“.
„Já“, ég átti þá tvær dætur. önnur þeirra, sú yngri,
Sigríður, var þá hálfs árs gömul, fædd á gamlársdag, vet-
urinn áður. En hin var rúmu ári eða eitthvað fjói’tán mán-
uðum eldri. Það var ákaflega fallegt hárið á henni, fannst
mér að minnsta kosti, það var svona fagurgut, og allt
hrokkið, eða liðað, og ég bjóst hálfvegis við, að hann
myndi segja „hárið á barninu“. Nei, nei, hann nefnir það
ekki neitt, en segir:
„Það er svo gaman að sjá, hvernig hún fer með rúmið
sitt“.
„Nú, hvernig fer hún með rúmið sitt ?“ segi ég.
„Já, já“, segir Jakob, „ég veit það, hún tekur í endann
á því, og hristir það til og það fer á fleygiferð eftir gólf-
inu, en þið þurfið að passa, þegar hún kemur yfir að veggn-
um, að hún reki ekki höfuðið í vegginn".
Þetta var hrein hebreska fyrir mér. Þetta var svoleiðis
iangt fyrir ofan og austan minn skilning. Ég kannaðist
ekki nokkurn skapaðan hlut við þetta. Það var ekkert líkt
því, sem eldri telpan hafði gert í körfunni sinnni. Þetta
var svona sporöskjulöguð tágakarfa, hærri tii endanna,
sem þær höfðu verið í systurnar. Þetta passaði ekki
nokkurn skapaðan hlut. Jæja, hann heldur áfram:
„Hún er svo falleg, hún er svo gáfuð, það má ekki gefa
henni þetta meðal, það má ekki gefa henni þetta meðai.
Hún má ekki veikjast, hún má ekki deyja“.
En svo er eins og hann fari að hughreysta mig: