Morgunn - 01.12.1982, Qupperneq 36

138
MORGUNN
„Svo kem ég elsku pabbi minn og sæki þig . . en
það vantaði seinasta orðið, sem ég hef ekki mátt muna.
Þau eru þrjú, sem koma til greina: ,,Aftur“, ,,seinna“ eða
,,bráðum“. Það var eitthvert þessara þriggja orða, en ég
get ekki munað hvert þeirra.
Svo var það í nóvember 1945, að ég fór á skyggnilýs-
ingafund til Isleifs Jónssonar, að Bergstaðastræti 3, en
hann var eins og kunnugt er rammskyggn. Hann segir
mér m.a., að það komi til mín litil telpa, sem hlaupi upp
í fangið á mér, og hjúfri sig að mér.
„Þér eigið þessa telpu“, segir hann, „það eru svo sterk
bönd á milli ykkar“.
Ég játaði því. Svo hljóp hún allt í einu út, kemur aftur
og með henni lítill drengur. Telpan hjúfraði sig aftur upp
að mér, en drengurinn er eins og óframfærinn, og stendur
við hnén á mér. ísleifur segir:
„Þér eigið drenginn líka, það er svo sterk taug á milli
ykkar“.
Ég spyr hann að því, hvort hann hafi verið yngri en
telpan, þegar hann hafi farið. ísleifur hugsar málið dá-
litla stund, og segir síðan:
„Já líklega, hann er hvítari".
En þessi drengur fæddist aldrei eðlilega, þetta var fóst-
ur, fósturlát.
Ég hafði alltaf beðið fyrir telpunni í bænum mínum. En
þarna fór ég að hugsa, ég eiginlega skammaðist mín. Ég
hafði oft hugsað um telpuna mína, beðið fyrir henni, en
aldrei hugsað um drenginn, aldrei sem persónu. Nú fór
ég að hugsa um þau bæði, og ég hefi beðið fyrir honum
ekkert síður.
Isleifur lýsti einnig fyrir mér gamalli konu. Hann
sagði frá henni sem konu tötralega klæddri, og hún gekk
mjög bogin, eins og í vinkil. Hann kvaðst segja frá henni
vegna þess, að hún hefði bókstaflega fórnað sér fyrir þessi
börn, þarna hinum megin.