Morgunn - 01.12.1982, Qupperneq 37

FRÁSÖGN 139
Ég hafði nú ekki þá hugmynd um hver hún var, en síðar
las ég í minningum konu einnar, nákvæma lýsingu á þess-
ari konu, hún var þá langamma mín. Ég hafði aldrei séð
hana, og móðir mín hafði aðeins einu sinni, þegar hún var
telpa, séð þessa ömmu sína.
Mér hefur verið sagt af mörgu skyggnu fólki, að með
mér væri ung stúlka. Það var Andrés Andrésson, klæð-
skeri, sem var mjög dulrænn, sem sagði mér frá henni
fyrst. Hann áleit jafnvel, að við hefðum verið bundin hvort
öðru. En það var nú ekki, og ég kannaðist hreint ekki
við neina unga stúlku, sem gæti verið svona tengd mér.
Og þegar ég kom vestur, þá var vetrarstúlka á Flateyri,
sem var rammskyggn. Hún vissi alltaf, hvenær von væri á
prestinum, því stúlkan var komin á undan.
Eins var það á fundinum hjá Isleifi, að hann fer að tala
um stúlku, sem sé með mér þarna. „Hún er alltaf með
yður þessi stúlka“. Ég segi við Isleif: „Pabbi minn átti
systur, sem dó ung, ætli þetta gæti verið hún?“
„Nei, hún er með yður, vegna þess að henni hefur þótt
vænt um einhvern, sem þykir vænt um yður“ og áhersla
var í orðunum. En ég var nú eiginlega nokkuð jafnnær.
Hann segir:
„Hún fór yfir vegna þess, að henni var illt í hálsinum“.
Þá loksins kviknaði á perunni hjá mér. Uppeldissystir
föður míns og mjög náin vinkona móður minnar, fékk
barnaveiki 15 ára gömul. Þær fengu hana reyndar báðar,
og voru í afturbata og orðnar nokkuð hressar. Þær voru
að gantast eitthvað í rúminu, þá setti að henni hóstakjölt-
ur, og það losnaði skóf úr kverkunum á henni, og hrökk
ofan í barkann, svo að hún kafnaði. Um þetta mætti segja:
,,Svo örstutt er bil milli blíðu og éls“.
„En aumingja gamli maðurinn, hann ætlaði ekki að af-
bera þetta“, sagði Isleifur.
Ég vissi ekkert um það þá, en þegar ég kom heim þá fór
ég að spyrja mömmu út í þetta, án þess að geta nokkuð