Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 40

Joy Snell:
ÞJÓNUSTA ENGLANNA
2. hluti.
Þegar ég var tvítug, kom faðir minn heim aftur frá
Indlandi og var þá orðinn gamall maður. Hann keypti sér
lítið, yndislegt hús á írlandi og settist þar að. Ég hafði
skilið við hann á Indlandi, þegar ég var þriggja ára barn,
eftir að móðir mín hafði andast þar. En þó að sautján ár
væru liðin síðan er ég hafði séð hann, þá hittumst við
samt ekki sem ókunnugar manneskjur. Hann hafði lengi
verið aðalhetjan í æskudraumum mínum, og ég fann, að
hann var enn meiri maður en mig hafði dreymt um.
Ég unni honum heitt og naut fyllilega sömu ástar frá
hans hálfu. Við vorum stöðugt saman og vorum bestu
vinir og félagar. Bróðir minn var líka mér svo góður
bróðir, sem unnt er að vera. Um tvö ár var bikar gleði
minnar barmafullur.
Um þessar mundir fór sú tilfinning vaxandi, að einhver
ósýnileg, blíð, ástrík, verndandi vera væri ávallt með mér.
Mér fannst þessi vera vera svo nálægt mér og svo veruleg
með köflum, að oft hélt ég, að ég gæti fundiö andardrátt
hennar á kinninni á mér og heyrt hana hvísla við eyrað á
mér. Ég var þá vön að snúa mér snöggt við og átti fast-
lega von á að sjá einhvern. Því næst kom breyting. Ég
varð gagntekin af þeirri tilfinningu að eitthvað hræöilegt
mundi koma fyrir fööur minn. Þessi þjakandi tilfinning
fyrir yfirvofandi óhamingju var sterkust þegar ég gjöröi
38