Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 63

MORGUNN
Úr nýjum bókum
reyndi að hlusta eftir hvað hún sagði. Smátt og smátt
varð mér ljóst að hún var að tala við einhvern annan en
mig. Hún var hrædd, en um leið reið við þann sem hún
talaði við. Samhengi fékk ég ekki í samtalið. Skyndilega
jukust kvalirnar svo höfuðið nötraði enn meira en áður.
Þetta ástand varaði í eina til tvær mínútur, en þá var eins
og slökkt væri á henni. Ég fékk verk fyrir hjartað af ótta,
hallaði mér að vitum hennar og komst að því að hún
andaði ekki. Enginn hjartsláttur, enginn púls. Örvænting
greip mig, ég átti að kunna hjartahnoð og reyndi það en
gekk illa. Ætlaði að reyna blástursaðferð, og þá tók hún
lítils háttar viðbragð. Ég talaði til hennar, og hún gaf
merki um að hún heyrði til mín. Smátt og smátt lagaðist
andardrátturinn, og hún féll í þungan svefn. Vakað var
yfir henni þessa nótt, og morguninn eftir vaknaði hún
örþreytt.
Nú gengu í garð erfiðir dagar þar sem allt virtist von-
laust. Eitt var þó nýtt fyrir okkur, Jóhanna virtist vera í
sambandi við aðrar verur en jarðneskar. Við fórum að
rifja upp þau fræði og við hvaða fólk væri best að ræða.
Einar á Einarsstöðum var látinn, en til hans hafði veriö
leitað fyrst eftir að veikindi Jóhönnu hófust. Við vissum
að sr. Sigurður Haukur var mikill vinur Einars, og því
reyndum við að ná til hans. Það gekk ekki því sr.
Sigurður var í leyfi.
Er jólafríinu lauk hóf Jóhanna skólagöngu sína á ný.
Strax í fyrstu vikunni fékk hún slæmt kast, og virtist
algjört vonleysi hafa náð tökum á henni. Hún sagði við
vinkonu sína, sem hafði reynst henni afar vel, að hún
væri að kveðja því hún færi af þessari jörð innan skamms.
Nú varð að leita aðstoðar miðla eða fá á því skýringar
sem var að gerast. Við vorum fyrst nú búin að átta okkur
á því að hér var um eitthvað að ræða sem læknar eða
venjulegt fólk réð ekki við. Þá kom upp í hugann að um
61