Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 59

MORGUNN
Úr nýjum bókum
sagðar opinberlega. Ég tel að tími sé kominn til að breyta
því og vona að það verði til að hjálpa þeim sem lenda í
svipaðri reynslu og hér verður greint frá. Einnig og þá
ekki síður foreldrum sem eiga börn með dulræna hæfi-
leika en vita ekki hvernig eigi að bregðast við þeim.
Jóhanna, dóttir mín, var mjög Ijúf sem ungt barn og afar
hænd að mér. Hún beið eftir að ég kæmi heim á kvöldin
og tók þá elskulega á móti mér. Snemma bar þó á undar-
legri hegðun hjá henni, sem lýsti sér í miklum ofsa sem
hún virtist ekki ráða alveg við. Þetta var útskýrt með því
að hún væri skapmikil og myndi lagast með auknum
þroska. Jóhanna var líkamlega hraust og eðlileg sem
barn, en þegar hún var tólf ára gömul var eitt sinn hringt
í mig í vinnuna, og mér sagt að hún hefði fallið í yfirlið
þar sem hún var ásamt vinkonu sinni að brenna rusli.
Hún hefði verið borin inn í hús og komst þá til með-
vitundar en kvartaði um kvalir í höfði. Haft var samband
við lækni, og að hans ráði fór ég með Jóhönnu á
sjúkrahús á Húsavík, um 70 kílómetra leið. Þar var beðið
eftir henni og hún skoðuð ítarlega. Að skoðun lokinni var
iviér sagt að ekki væri hægt að rannsaka hana nógu vel
þar, og var hún því flutt til Akureyrar til nánari rann-
sókna. Niðurstöður leiddu ekkert athugavert í.ljós.
Læknirinn vildi hafa hana í einn til tvo daga á sjúkrahús-
inu til enn frekari rannsókna. Ég fór heim um kvöldið en
lítið var sofið þá nótt, enda margt sem kemur upp í
hugann á slíkum stundum.
Ég fór síðan til Akureyrar að sækja Jóhönnu og var hún
orðin hress og virtist eðlileg. Höfuðverkurinn rénaði og
læknar fundu enga skýringu. Hún var útskrifuð og fékk
nieö sér lyf til að slaka á og slá á verkina ef þeir kæmu
aftur.
Já, það má velta því fyrir sér hvort hér hafi verið rétt á
niálum haldið. Strax í upphafi var hún sett á lyf, og
57