Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 13

MORGUNN
Ég trúði ekki á þetta í fyrstu
kannast ég strax við hana. Ég hafði dvalist á bóndabýli
upp í Mosfellssveit, veturinn sem Bjarni, sonur minn
faeddist. Þar var vetrarmaður sem átti mörg systkini og ég
átta mig strax á því að þetta muni vera systir hans. Ég
segi henni deili á mér og það er ekkert að orðlengja það
að ég er ráðin þarna á staðnum.
Og svona var þetta alltaf, þær upplýsingar sem ég fékk
hjá föður mínum voru alltaf hárréttar og hann leysti
jafnan úr mínum málum á besta veg.
A þessum nýja vinnustað mínum kynntist ég afar
mörgu fólki. Þar var mjög gestkvæmt og m.a. mörg hjón
sem þar gjarnan komu. Og þar kynntist ég, m.a. einnig
systur mannsins, sem ég var nú komin í vinnu hjá. Með
henni er mikiö maður sem ég taldi víst að hún væri trú-
lofuð. Hann var alltaf að snúast eitthvað í kringum hana,
hann var með hring á fingri, og ég taldi bara víst að þau
væru trúlofuð, án þess að ég hugsaði nokkuð frekar út í
það, enda kom mér það svo sem ekkert við. En eitt kvöld-
iö þarna þegar ég er sofnuð þá dreymir mig föður minn
og hann segir mér það að nú sé ég búin að sjá mannsefnið
mitt. Ég vakna óðar upp og með þessum líka andfælum.
betta fannst mér bara hreint ekki geta verið. Ég hafði séð
þarna „karl" um fimmtugt, og það fannst mér alveg úti-
lokað að gæti verið mannsefni mitt. Hann var sá eini
þarna sem var ólofaður. Ég fór til frænku minnar og sagði
henni frá þessu, og því að ég teldi að nú hefði föður
mínurn skjátlast. „Nei, það finnst mér ólíklegt," svarar
kún, „það hlýtur eitthvað að hafa skolast til í þessu hjá
þér. Þú hefur eitthvað misskilið hann. Hann veit hvað
hann er að segja." „Vitleysa," segi ég, „sá eini sem ógiftur
er þarna er karl á sextugs aldri, hinir eru allir ýmist
lofaöir eða giftir. Þetta getur bara ekki verið." En hvernig
fór. Jú, eins og jafnan hafði faðir minn rétt fyrir sér, þó að
eg hafi ekki gert mér grein fyrir því hvern hann átti við.
11