Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 72

Úr nýjum bókum
MORGUNN
sker sem Kolbeinn heitir, áður en við beygjum inn undir
Berufjörðinn. Vissi ég alveg upp á hár hvenær við fórum
framhjá skerinu. Svo veit ég að við erum komnir inn í
Berufjörðinn. Þá vandast nú málið. Innsiglingin er með-
fram stórgrýttum fjörutanga öðru megin og tveir blind-
boðar á hina. En á milli boðanna er nóg dýpi, ef farið er
þvert, og innri boðinn er mjög stutt frá bryggjunni. Aldrei
var slegið af, nema þegar við fórum í gegnum klettagilið.
Þá fer ég að hugsa, að nú verði vandi að komast með-
fram fjörutöngunum, en allt í einu segi ég stýrimanninum
að fara hart í bak, og hann snerist eins og skoppara-
kringla. Förum við svo tvær til þrjár skipslengdir. Hart í
stjórnborða, hrópa ég þá, og förum áfram tvær til þrjár
skipslengdir, án þess að sjá nokkuð. Áfram um skips-
lengd, og þá sjáum við fyrst bjarma fyrir ljósum á bryggj-
unni.
Nú er ég sá eini á skipinu, sem hafði verið uppi allan
tímann. Fannst mér ég vera jafnbrattur og þegar ég lagði
af stað. En þegar við erum vel hálfnaðir að binda við
bryggjuna, þá fann ég að veran fór frá mér, og þá fann ég
að ég var illa slæptur, og var feginn að leggja mig. Áður
sendi ég tvo menn af stað með lækninn, og sást ekkert
fyrir kafaldsbyl. Sagði þeim að vekja upp í fyrsta húsinu,
sem þeir rækjust á, og fá tilsögn þar, um hvar konan væri.
Þeir komu þangað klukkan hálf þrjú inn á gólf til kon-
unnar, og gat læknirinn bjargað henni. í bakaleiðinni
sagði hann mér, að ef þeir hefðu komið tveimur tímum
seinna, hefði konan örugglega verið dáin.
„Á ég að segja þér hvað ég hafði upp úr þessari ferð?"
spurði Eiríkur Kristófersson mig eftir frásögn sína.
„Hvers manns háð og spott," bætti hann við. „Menn
sögðu mig hafa verið að leika mér að lífi ellefu manna og
skips, og fékk ég ósparaða skömm fyrir. Seinna hitti ég
mann úr Hornafirði og spurði hann að því hvað hefði
70