Morgunn - 01.12.1992, Qupperneq 61

morgunn
Úr nýjum bókum
af henni. Það stóð á endum að þegar við keyrðum inn í
sjúkrahúsið á Akureyri var hún komin með meðvitund.
Mundi hún ekki eftir ferðinni til Akureyrar. Hún var
rannsökuð ítarlega sama kvöld og um nóttina. Daginn
eftir sótti ég hana og við fórum heim. Hún var mjög mátt-
farin og var í nokkra daga að ná sér.
I ljósi þessa atburðar var okkur foreldrum hennar mun
erfiðara að þurfa að senda hana í heimavistarskóla.
Okkur var þó ljóst að það varð að prófa það, enda varð
hún að fá að lifa eins eðlilegu lífi og unnt var.
Jóhanna fékk jafnöldru sina fyrir herbergisfélaga, og var
henni kunnugt um veikindi hennar. Einnig fór ég og
talaði við skólastjóra og lýsti veikindum hennar sem best
ég gat. Eg fór fram á að fá að koma til hennar ef hún fengi
köst, sama á hvaða tíma sólarhringsins væri.
Fyrsta kastið að Laugum fékk Jóhanna tveimur vikum
eftir að skólinn hófst. Það var ekki mjög slæmt, en ég fór
til hennar og var fram yfir miðnætti þar til það versta var
yfirstaðið. Hún var alltaf mjög máttfarin eftir köstin, og
tók það hana tvo til fjóra daga að ná sér að fullu aftur.
I lok október var ég að koma úr Reykjavík og var með
síma með mér í bílnum. Þá hringdi Sigrún kona mín og
sagði að skólameistarinn á Laugum hefði hringt og. sagt
að dóttir okkar lægi meövitundarlaus í búningsklefa
íþróttahússins. Eg bað konu rnína að fara aö Laugum, og
láta mig svo vita hvernig ástandið væri þegar hún kæmi á
staðinn. Það er erfitt að lýsa tilfinningum mínuni á
þessari stundu, en ég man þó glöggt hvað ég var allur
stífur og kaldur. Eg sagði við bílstjórann sem er einn af
mínum bestu vinum, að Jóhanna hefði fengið slæmt kast
°g hann mætti því hraða förinni. það gerði hann
svikalaust, enda vissi hann hvernig köst hennar voru. Eg
held að ég hafi varla mælt orð af vörum þá tvo tíma sem
eftir voru ferðarinnar að Laugum. Er þangað kom var
59