Skólablaðið - 01.10.1946, Qupperneq 47

EyvindarstaJahjónin (Ástríður GuSmundsdóttir' og
Sigmundur Magnússon).
hin fyrsta tilraun í þá átt hér á landi. Önn-
ur frumsamin leikrit, sem athygli vöktu,
voru: Brandmajórinn eftir Einar Hjörleifs-
son og önnur fyrsta revya, sem sýnd var
hér í Reykjavík: Præsens eftir Þórð Sveins-
son, lækni, sem þá var raunar útskrifaður úr
skóla (1901). Bæði þessi leikrit eru glötuð.
I síðari flokknum eru þýðingar Magnúsar
Grímssonar, það af þeim, sem varðveitst hef-
ur, merkar, og afbragðsgóð þýðing á Andbýl-
ingunum er komin úr skólanum 1899 eftir þá
skólapiltana: Stefán Björnsson, Svein Björns-
son og Björn Magnússon. Nærri má geta, að
það hefur verið hinum ungu mönnum bezta
æfing að glíma við þessi viðfangsefni, semja
og þýða leikrit, og er eftirsjón í því, að hin
síðari árin hafa nemendur skólans allajafn-
an seilst eftir leikritum, sem aðrir lögðu upp
í hendurnar á þeim, en þeir unnu ekki að
sjálfir.
Engum blöðum er um það að fletta, að ís-
lenzkri leiklist hefur staðið hin mesta gifta
af þcirri leiklistarviðleitni, sem þróaðist í
skólanum. Ýmsir beztu leikendur hér í
Reykjavík og ágætir leikritahöfundar eins
og Indriði Einarsson og Einar H. Kvaran
gengu í þjónustu Thalíu á skólaárunum. En
þýðingarmest fyrir leiklistina hér á landi
hefur það fyrr og síðar verið, að f jölmargir
ágætir menntamenn fengu áhuga fyrir leik-
listinni vegna þátttöku í skólaleikjum annað
hvort á leiksviði eða áhorfendabekk, en síðar
á lífsleiðinni urðu þeir iðulega hvatamenn að
sjónleikjahaldi víðsvegar um landið. Liggur
það í augum uppi, að áhrifin frá skólaleikjun-
um hafa á þennan hátt orðið mikil og náð
víða.
Sennilega er engin hætta á því, að skóla-
leikurinn takist með öllu af, jafngömul „tradi-
tion“ og æruverð. En það ú ekki að halda líf-
inu í skólaleiknum fyrir það eitt, að hann er
elzta minni um leiklist hér á landi. Á þessum
miklu skipulagningartímum er ef til vill ekki
úr vegi að benda á, að það þarf að skipuleggja
skólaleikinn, ætla honum rúm innan kennslu-
kerfis skólans. Þeir nemendur, sem þátt hafa
tekið í skólaleiknum, munu sanna mál mitt:
þeim stundum, sem hnuplað var frá náms-
greinunum til að æfa og undirbúa skólaleik-
inn var ekki illa varið. Þær gáfu í aðra hönd:
einurð til að koma fram fyrir fjölda fólks,
æfingu í að beita röddinni, þekkingu á klass-
iskum ritum eða nútímabókmenntum, sjálfs-
aga, samvinnulipurð og félagslyndi. Og síðast
en ekki sízt: þær gáfu okkur einhverjar beztu
endurminningarnar frá skóladögunum.
Einar á Brekku — Enarus Montanus (Jón Magnús-
son).
8KÖLABLAÐIÐ
45