Skólablaðið - 01.10.1946, Side 52

DR. SIGURÐUR ÞÓRARINSSON:
Enginn grœtur íslending
(
Sunnudagskvöldið 11. júlí 1943 flutti rit-
ari íslendingafélagsins í Stokkhólmi mér þá
fregn, að Björn Jónasson væri látinn. Mér
kom þetta að vísu ekki á óvart, en þó setti
mig hljóðan, eins og verða vill við slíkar
fregnir. Ég rifjaði upp fyrir mér það litla,
sem ég vissi um þennan pilt og örlög hans.
Hann tók stúdentspróf frá Menntaskólanum
í Reykjavík vorið 1938, sigldi um haustið til
Sviþjóðar og innritaðist við verkfræðiháskól-
ann í Stokkhólmi, þar sem hann lagði stund
á rafmagnsfræði. Mig rámaði eitthvað í, að
það höfðu verið einhverjir erfiðleikar á að
koma honum inn í háskólann, þar eð hann
hafði ekki eins háar stúdentsprófseinkunnir
og tilskilið var. En hjálparhella okkar Is-
lendinga, Philip háskólaritari, bjargaði þessu.
Björn komst inn í skólann og rækti þar, að
því er ég bezt vissi, nám sitt af alúð, sam-
tímis sem hann vann fyrir sér að einhverju
leyti við verksmiðju úti á Lidingö.
Björn bjó lengst af í öðrum bæjarhluta en
ég, og við sáumst sjaldan nema á stúdenta-
fundum. Þar bar þó fremur lítið á honum,
hann var hlédrægur og tók sjaldnast þátt í
umræðum, en sótti flesta fundi. Athygli mína
vakti hann einkum vegna sinnar hæversku og
prúðu framkomu og síns fríða, sviphreina
andlits. Margar stúlkur litu hann hýru auga.
Ekki bar á heilsuleysi í Birni fyrstu Stokk-
hólmsárin. Við berklaskoðun, sem fram fór
á öllum stúdentum í stríðsbyrjun, gaf próf-
un á honum neikvæða svörun. En sumarið og
haustið 1942 kenndi hann oft slappleika, og
Dr. Sigurður Þórarinnsson.
upp úr áramótunum veiktist hann hastarlega.
Læknisskoðun leiddi í ljós, að hann var búinn
að fá bullandi berkla í bæði lungu. Hann var
sendur á Karólínska spítalann og læknarnir
gerðu það sem í þeirra valdi stóð, en brátt
var sýnt, að hvíti dauðinn hafði tekið hann
þeim heljartökum, sem ekki myndi sleppt fyrr
en yfir lyki. Honum var síðar komið fyrir
á Söderbyberklahælinu fyrir sunnan Stokk-
hólm. Þar lá hann mánuð eftir mánuð og háði
einn sér sína vonlausu baráttu. Eflaust grun-
aði hann, hvernig komið var, en enginn heyrði
hann mögla eða barma sér, og sú lífslöngun,
sem oft einkennir brjóstveika, hélt í hon-
50
SKÓLABLAÐIÐ