SunnudagsMogginn - 17.10.2010, Síða 28

28 17. október 2010
H
vaaað ertu að gera maður? Ertu orðinn vitlaus,
ætlar þú að stoppa hér og taka mynd út um
gluggann? Það er ómögulegt, það rignir beint
upp í linsuna hjá þér og það verður ekki hægt
að þurrka vatnið af henni. Það rignir svo mikið inn í bíl-
inn, þetta er nú meeeira ruglið í þér,“ sagði hann gáttaður
og dró seiminn.
„Hvaaað eru menn að gera,“ hélt hann áfram. „Af
hverju náðu þeir ekki í hestana í gær áður en það byrjaði
að rigna og hvað eru menn að skilja þá eftir úti í hólm-
anum? Þetta er alveg fáááránlegt.
Hvaaað ertu að gera núna? Ætlar þú að nota þessa linsu?
Það er ómögulegt, Raxi, þú nærð engum myndum með
henni, ertu búinn að taka lokið frá linsunni, þú verður að
taka það af! Hérna, smelltu einni á mína, ég er með zo-
om-linsu, fimmhundruð millimetra linsu, ég sendi mynd-
ina bara í bæinn á eftir.
Hvaaað er þetta? Ætla þeir ekki að fara að bjarga hest-
unum eftir hverju eru þeir eiginlega að bíða, jólunum?
Þetta er alveg ómöögulegt.“
Siggi hættu smá stund, þú hristir allan bílinn með röfli,
varð mér að orði, loksins þegar ég komst að.
„Hvaaða vitleysa er þetta? Ætla þeir á gúmmíbát að
bjarga hestunum, þeir bíta bara gat á bátinn og þá þarf að
bjarga mönnunum líka, þeeetta er nú meiri vitleysan.“
Sigurður Sigmundsson bóndi og fréttaritari Moggans til
margra ára er alveg dásamlegur þegar hann er í þessum
ham. Hann getur búið til heila úlfaldahjörð úr einni mý-
flugu. Maður brosir ekki út í annað þegar Siggi er í þess-
um ham, heldur nær brosið aftur fyrir eyrun, maður er
bókstaflega í hláturkasti.
Siggi er stórskemmtilegur maður, það verður ekki frá
honum tekið, og flinkur ljósmyndari.
Allt er þetta vel meint og kappið hjá Sigga er svo mikið
þegar hann er að reyna að ná myndum að hann verður al-
veg ómögulegur þar til hann er kominn með einhverjar
myndir.
Alltaf þegar eitthvað stendur til á Suðurlandi hringi ég í
Sigga, hann er eins og alfræðiorðabók í sveitinni þegar
eitthvað fréttnæmt er á seyði. Oftar en ekki sæki ég Sigga
og nota hann sem viðmið og til að sýna stærðarhlutföll á
myndum þegar enginn fer út úr húsi í vondum veðrum.
Það verður að vera líf á myndunum. Stundum stríðir Sig-
tryggur Sigtryggsson fréttastjóri mér á því hvort ég sé
með uppblásinn Sigga í skottinu á bílnum til þess að vera
viðmið á mynd, ég á svo margar myndir af honum á gangi
úti í móa.
Við vorum í ausandi rigningu við Litlu-Laxá og um 130
hestar fastir út í miðju stórfljóti. Yfirborð árinnar hafði
hækkað um fjóra metra og þetta var eins og að horfa
yfir haf, vatnsflaumurinn var svo mikill.
Björgunarmenn úr Hrunamannahreppi og frá Laug-
arvatni voru að gera sig klára að sigla út í hólmann, þar
sem hestarnir stóðu hálfir á kafi í vatni og kólnuðu
hratt. Það varð að bjarga þeim, annars færi illa.
Bændur og björgunarsveitarmenn höfðu hraðar hend-
ur, það var töluverður vindur, nánast skýfall á köflum
og ekkert lát á vatnsveðrinu.
Við biðum við árbakkann. Það var ekkert annað hægt
að gera en bíða og vona að hestarnir næðu landi. Björg-
unarmenn reyndu allt sem þeir gátu, drógu folald á eft-
ir bátnum, hestarnir eltu og byrjuðu að synda í land.
Það var barist á móti veðrinu, birtan hvarf hratt og það
Hesta-
stóð í
háska
Undir lok árs 2006 lentu um 130
hross í sjálfheldu vegna vatna-
vaxta í Hvítá, Stóru og Litlu-Laxá
á Suðurlandi. Ekki var hlaupið að
því að koma þeim á þurrt.
Brúin eins og eyja í beljandi ánni miðri.
Sagan bak
við myndina
Ragnar Axelsson
rax@mbl.is
Kristín Erla Ingimarsdóttir frá Unnarkotsholti tekur á móti hestinum sínum, Molda, þegar hann kemur í land. Björgunarsveitarmenn á
Molda varð sem betur fer ekki meint af volkinu.