Morgunblaðið - 06.01.2010, Page 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. JANÚAR 2010
✝ Ómar Logi Gísla-son fæddist á
Sauðárkróki 1. júlí
1958. Hann lést á
Líknardeild Landspít-
alans 22. desember
síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Gísli Felixson, f. 12.6.
1930, og Erla Ein-
arsdóttir, f. 4.3. 1930,
d. 11.9. 2008. Systkini
Loga eru: Einar, f.
13.12. 1952, og
Efemía, f. 14.12. 1953.
Eftirlifandi maki er
Ingibjörg Sigurðardóttir, f. 12.12.
1965. Sonur þeirra er Þorgeir, f.
16.6. 1991, og fósturdóttir hans er
Kolbrún Ýrr, f. 12.3. 1987. Börn
Loga af fyrra hjóna-
bandi eru Thelma
Sylvía, f. 10.1. 1986,
og Gísli Logi, f. 9.2.
1988.
Logi ólst upp á
Sauðárkróki til 16 ára
aldurs en flutti þá til
Reykjavíkur og lauk
námi í matvælafræði
við Háskóla Íslands.
Hann vann við
kennslu og hjá Heil-
brigðiseftirliti Kópa-
vogs og Reykjavík-
urborgar. Einnig
stundaði hann sjómennsku um tíma.
Útför Loga fer fram frá Digra-
neskirkju í dag miðvikudaginn 6.
janúar og hefst athöfnin kl 15.
Elsku pabbi.
Það er heldur tómlegt að hafa
þig ekki hér með okkur. Stundum
finnst mér samt eins og þú sért
með okkur í anda. Ég á alltaf eftir
að sakna tónlistarinnar sem þú
spilaðir alla daga sem mér fannst
ekki alltaf sú besta. En ég vandist
henni og það leið ekki á löngu
þangað til ég var sjálfur byrjaður
að spila hana. Það á eftir að vera
skrýtið að horfa á okkar lið keppa
hvort á móti öðru og hafa þig ekki
með mér. Við höfum horft á ófáa
Arsenal-Manchester leiki þar sem
við gátum endalaust deilt um leik-
inn sem gerði það líka svo
skemmtilegt. Ferðirnar norður
eiga líka eftir að verða öðruvísi –
að fara á þínar æskuslóðir án þess
að hafa þig talandi um allskonar
snilld um höfuðborg Evrópu eins
og þú kallaðir Sauðárkrók alltaf.
Eftir að hafa kvatt þig þá þykir
mér vænna um hluti eða siði sem
fóru kannski í taugarnar á mér áð-
ur fyrr og græt yfir hlutum sem
við hlógum að.
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn, þú varst besti pabbi sem
hægt var að hugsa sér. Ég mun
aldrei gleyma Arsenal-manninum,
tónlistinni, húmornum og síðast en
ekki síst Napóleon sjálfum.
Nú kveð ég þig með orðunum
sem þú sagðir alltaf við mig fyrir
svefninn: Guð geymi þig.
Þinn sonur,
Þorgeir.
Það er svo skrýtið að skrifa
minningargrein um þig, pabbi
minn. Það er eins og þú sért enn
hjá okkur. Ég finn fyrir þér í
hjartanu mínu. Ég finn hvað ég
hef lært mikið af þér. Þú varst
alltaf að kenna mér svo góð ráð.
Þú varst einstaklega vanafastur og
fórst í sund á hverjum degi. Ég
skil það svo vel. Mér líður sjaldan
jafnvel og þegar ég er búin í sundi.
Þú varst algjör „princip“-maður
eins og mamma kallaði þig og þeg-
ar ég varð eldri fór ég að skilja
hvað hún meinti með því. Þú varst
svo ótrúlega skipulagður. Meira að
segja þegar ég og Þorgeir vorum
lítil og fengum Alfræði unga fólks-
ins ætlaðir þú aldeilis að leggjast
yfir fróðleikinn með okkur en byrj-
aðir á Afríku. Það var engin til-
viljun, þetta var einfaldlega fyrsta
blaðsíðan í bókinni. Þú varst svo
góð fyrirmynd, pabbi. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa alist upp við
svona dugnað. Ég ætla að halda
áfram að vera dugleg í skólanum,
pabbi. Þú varst svo duglegur að
láta mig vita hvað þú værir stoltur
af mér. Góðu stundirnar og minn-
ingarnar sem ég hef í huganum
þegar ég hugsa um þig eru eins og
óteljandi. Ég man sumafríin og
sérstaklega ferðirnar í Skagafjörð-
inn, ég man messurnar á aðfanga-
dag og þegar þú fékkst gæsahúð
við Ó, helga nótt. Ég man sög-
urnar sem þú sagðir okkur Þor-
geiri fyrir svefninn þegar við vor-
um lítil, flestar af þeim voru
sannar og af þér þegar þú varst
lítill drengur hjá ömmu þinni og
afa í Vík. Ég man að þú kallaðir
okkur gullin þín og mér þótti svo
vænt um það. Takk fyrir pabbi,
fyrir húmor og skemmtilega lífs-
sýn og fjölbreyttu tónlistina sem
við Þorgeir ólumst upp við og takk
fyrir að hafa verið svona frábær
pabbi umfram allt. Mér finnst líka
svo gott og mikilvægt hvað þú
varst ánægður með Kára. Þér leist
strax svo vel á tilvonandi tengda-
soninn þinn. Ég er líka þakklát
fyrir hvað ég náði að kveðja þig
vel á spítalanum. Við vorum svo
sérstaklega náin þegar við hlust-
uðum á Hjálma og pældum í hvað
þeir eru miklir snillingar. Þú tókst
á við veikindin eins og hetja,
pabbi, og varst án efa ein lífsgla-
ðasta manneskja sem fólk á eftir
að muna alltaf eftir. Eftir hetjunni
kenndan við Bónaparte. Ég kveð
þig með þessu ljóði.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún.)
Þín dóttir,
Kolbrún Ýrr.
Nú er baráttunni við illvígan
sjúkdóm lokið og þú kominn á ann-
að tilverustig og við vitum að vel
hefur verið tekið á móti þér.
Eins og einn vinur þinn sagði,
þá hefur þú lokið þinni síðustu
skák á taflborði lífsins, en þínar
skákir voru ekki allar auðveldar.
Hetjuleg barátta, stundum með
húmorinn að vopni í gervi Napo-
leons Bonaparte, var þín leið til að
takast á við erfiðan sjúkdóm. Stutt
var í hnyttin tilsvör alveg fram
undir það síðasta. Það var aðdáun-
arvert hversu vel þú tókst á við
veikindin og gerðir okkur lífið létt-
ara með glensi og gleði. Þú varst
sá sem komst með hugmyndir fyr-
ir okkur fjölskylduna að samveru-
stundum eins og Víkurferðina
ógleymanlegu þar sem rifjaðar
voru upp margar skemmtilegar
minningar.
Á þínum yngri árum dvaldir þú
á sumrin hjá Einari afa og Þor-
gerði ömmu í Vík í Mýrdal. Þótti
þér alltaf gott að koma í Víkina og
var haldið í hefðir ömmu í Vík alla
tíð og búið til gulrótarmarmelaði
sem er það besta í heimi. Þótti þér
líka gott að heimsækja æskustöðv-
arnar í Skagafirðinum, dvelja í
sumarbústað fjölskyldunnar og
njóta útiveru. Íþróttir og allskonar
hreyfing var stór hluti af lífi þínu
og voru hlaupin, gönguferðir og
sund stunduð af kappi meðan
þrekið leyfði. Hlaupnar voru hinar
ýmsu leiðir í Kópavogi og ekki gef-
ist upp fyrr en í fulla hnefana. Í
þessum ferðum var oft mikið rætt
um lífið og tilveruna eins og í einni
ferðinni, þegar leiðin lá fram hjá
kirkjugarði, þá spáðir þú mikið í
hvernig það væri að vera undir
krossunum.
Eitt af því sem þú hafðir mikinn
áhuga á í veikindunum var matur
og þótti þér gott að borða og kunn-
ir svo sannarlega að hrósa fyrir
góða matargerð. Þú fékkst áhuga á
lífrænt ræktuðum mat og hráfæði
sem endaði með Svíþjóðarferð til
að læra um hráfæði.
Einkakennslan hjá Námsflokk-
um Hafnarfjarðar var þitt líf og
yndi síðustu árin og lagðir þú mik-
inn metnað í að nemendur þínir
næðu árangri.
Nú ertu kominn yfir móðuna
miklu og ert búinn að fá svör við
spurningu þinni um hvernig mót-
tökurnar yrðu og hver tæki á móti
þér. Við fáum vonandi að frétta
það frá þér síðar eins og þú lofaðir
Skúla.
Aðdáunarvert var að fylgjast
með hvernig Inga, Kolbrún og
Þorgeir studdu þig í veikindum
þínum.
Mikill er söknuður okkar allra
og ljúf minning lifir.
Einar og Soffía,
Efemía og Skúli.
Elsku besti frændi minn er horf-
inn frá okkur, allt of snemma, allt
of ungur.
Það er erfitt að þurfa að sætta
sig við að fá ekki fleiri góðar
stundir með honum, manni finnst
lífsins spil vera ósanngjarnt og
stundum eins og það sé vitlaust
gefið. En þannig er lífið og það
sem við eigum þó eftir eru góðar
minningar.
Logi háði hetjulega baráttu í tvö
ár við illvígan sjúkdóm sem lagði
hann að velli að lokum. Það var
hans gæfa í lífinu að eiga yndislega
fjölskyldu sem studdi hann og
styrkti í veikindunum. Þau eru
hetjur og eiga alla mína aðdáun og
samúð.
Ég man ekki mikið eftir Loga
frá því ég var barn, hann var yngri
bróðir pabba og 14 árum eldri en
ég. Ég man óljóst eftir ungum
manni sem teiknaði flottar myndir,
var alltaf að læra og ég bar mikla
virðingu fyrir og þótti vænt um.
Þegar ég varð fullorðin og sér-
staklega eftir að ég flutti suður um
tíma varð til vinátta og trúnaður
milli okkar Loga sem var mér
mjög dýrmætt. Við áttum ýmis
áhugamál sameiginleg, einnig
sjúkdóm sem við höfðum bæði
þurft að berjast við frá unga aldri
og gátum rætt alla hluti opinskátt
okkar á milli með djúpum gagn-
kvæmum skilningi. Stundirnar
okkar saman, hvort sem við vorum
tvö ein eða með mökum eða fjöl-
skyldum, þar sem við ræddum allt
frá bókmenntum og listum til erf-
iðra og sárra hluta í lífinu voru
ómetanlegar. Það eru þessar
stundir sem ég á eftir að sakna
mest. Það eru líka þessar stundir
sem geyma bestu minningarnar.
Elsku Logi, sorg okkar og sökn-
uður eru mikil. Það er þó huggun í
því að trúa og vita að þú ert nú á
góðum stað í faðmi framliðinna
ættingja og vina. Ég bið Guð að
geyma þig og vernda ástvini þína
sem eftir lifa með sorg og trega í
hjörtum, þerra tárin þeirra og gefa
þeim ljós og frið í sálum sínum.
Kæri frændi, kveð þig nú,
koss af fingrum sendi
yfir hæstu himnabrú,
með heita von og ósk og trú
hann finni þig, í hjarta þínu lendi.
Erla Einarsdóttir og
fjölskylda.
Ég ætla mér út að halda,
örlögin valda því,
mörgum á ég greiða að gjalda,
það er gömul saga og ný
guð einn veit hvert leið mín liggur,
lífið svo flókið er,
oft ég er í hjarta hryggur
en harka samt af mér
eitt lítið knús, elsku mamma,
áður en ég fer,
nú er ég kominn til að kveðja,
ég kem aldrei framar hér
er mánaljósið fegrar fjöllin,
ég feta veginn minn,
dyrnar opnar draumahöllin
og dregur mig þar inn
ég þakkir sendi, sendi öllum,
þetta er kveðjan mín,
ég mun ganga á þessum vegi
uns lífsins dagur dvín
(Einar Georg Einarsson.)
Svo hljómar lagið hans Loga.
Við hugsum til þín á sólarströnd-
inni á himnum, með reggí-tónlist
Hjálmanna á fullum styrk. Þú
stendur þar eins og við munum þig
best. Berð þig vel og ljómar þínu
fegursta brosi. Þín smitandi hlýja
umvefur allt og alla. Þér líður vel
og yfir þér er mikill friður. Það er
sú minning sem er greypt í hjörtu
okkar að eilífu.
Það er kominn tími til að kveðja,
kæri vinur, þetta er okkar síðasta
lag. Kæri Napóleon okkar, sem lif-
ir áfram í sinni frábæru fjölskyldu.
Þín verður sárlega saknað með-
an líf þitt er margfaldlega þakkað.
Jens Sigurðsson og fjölskylda.
Ég vil minnast Ómars Loga vin-
ar míns með nokkrum fátæklegum
orðum. Vinátta okkar hófst fyrir
um tveimur áratugum er ég var
svo heppinn að kynnast honum
sem vinnufélaga hjá Heilbrigðis-
eftirliti Reykjavíkur og sem sam-
kennara hjá Námsflokkum
Reykjavíkur. Ómar Logi var ein-
staklega duglegur og samvisku-
samur maður. Hjá Heilbrigðiseft-
irlitinu vann hann sín störf af
vandvirkni, var ákveðinn ef því var
að skipta, en sanngjarn og ávann
sér þannig virðingu sem heilbrigð-
isfulltrúi.
Ómar var glæsilegur maður og
hafði góða nærveru. Hann var
hreinskilinn og kom til dyra eins
og hann var klæddur, drengur
góður og vinur vina sinna.
Ómar Logi vann um langt árabil
hjá Námsflokkunum í Reykjavík,
samhliða starfi sínu hjá Heilbrigð-
iseftirliti Reykjavíkur. Námsflokk-
arnir voru þá staðsettir í gamla
Miðbæjarskólanum. Byggingin
nötraði öll af krafti og lífi, kennslu-
stofur fullar af nemendum og ið-
andi mannlíf í skólanum. Kennarar
og nemendur unnu og hlógu þar
saman og dúndrandi stemmning til
staðar. Krafturinn í starfseminni
var leiddur áfram af hugsjónakon-
unni Guðrúnu Halldórsdóttur, sem
lét aldrei deigan síga í þeirri hug-
sjón sinni, að efla alþýðumenntun
og hjálpa þeim er áttu undir högg
að sækja.
Sem kennari í Námsflokkunum
var Ómar Logi á heimavelli, því
kennarastarfið var honum í blóð
borið. Ómar var sérstaklega dug-
legur og skipulagður kennari, full-
ur af ástríðu til starfsins, enda far-
sæll kennari og mér er
minnisstætt hversu fallega rithönd
hann hafði. Guðrún Halldórsdóttir
mat hann líka mjög mikils, enda
vissi hún að Ómar Logi var einn af
hennar bestu kennurum.
Við Ómar Logi tefldum mikið og
spiluðum bridge með félögum okk-
ar í heilbrigðiseftirlitinu. Í slíku ati
kom skýrt í ljós hversu mikill
keppnismaður Ómar Logi var,
hann gaf sig allan í leikinn og þoldi
illa að tapa. Þetta mikla keppn-
isskap reyndist honum síðan vel í
hans miklu og langvinnu veikind-
um. Hann gafst aldrei upp og þótt
útlitið væri dökkt hélt baráttan
áfram og var kímnin aldrei langt
undan. Ómar Logi bar höfuðið hátt
til síðustu stundar og sýndi þar
með sannan hetjuskap.
Ég bið góðan guð að blessa ást-
vini hans í þessari miklu sorg.
Ágúst Thorstensen.
Í dag kveðjum við kæran og
mikilsmetinn samstarfsmann okk-
ar, Ómar Loga Gíslason, heilbrigð-
isfulltrúa og matvælafræðing, sem
lést langt um aldur fram skömmu
fyrir jól eftir tveggja ára baráttu
við alvarleg veikindi. Í þeirri bar-
áttu kom vel í ljós sá persónuleiki
sem hann var. Kjarkmikill, já-
kvæður, hafði óbilandi trú á að
hann myndi sigrast á erfiðleikun-
um og alltaf var stutt í húmorinn
þó að útlitið væri ekki gott. Hann
ætlaði sér að vera sá sem sigraði,
ná upp fyrri styrk og koma aftur
til vinnu. Ómar Logi sýndi mikið
baráttuþrek í veikindum sínum, las
sér til um sjúkdóminn og var op-
inskár um stöðuna. Ómar Logi var
glæsilegur maður á velli hugsaði
vel um matarræði sitt, hreyfingu
og fleira sem auðveldaði honum
baráttuna.
Ómar Logi starfaði sem heil-
brigðisfulltrúi hjá Heilbrigðiseftir-
liti Reykjavíkur frá 1989 með
nokkrum hléum sem hann tók og
starfaði þá bæði hjá öðrum heil-
brigðiseftirlitssvæðum eða sem
kennari, en kennsla stóð hug hans
nærri. Ómar Logi gekk einbeittur
að hverju verkefni, hlífði sér
hvergi og gekk ekki frá hálfklár-
uðu verki. Það var engin lognmolla
þar sem Ómar Logi fór. Hann
hafði sterkar skoðanir á ýmsum
málum og var tilbúinn til að deila
þeim og rökræða. Léttlyndi og
húmor einkenndi framkomu hans
og hann dreif vinnufélagana áfram
hvort sem það var að koma á fót
spilaklúbbi, badmintonhópi eða
öðru sem styrkti félagsandann á
vinnustaðnum.
Í starfi heilbrigðisfulltrúa skipt-
Ómar Logi Gíslason
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KRISTÍN BJARNADÓTTIR,
Hrafnistu í Reykjavík,
áður til heimilis að Óðinsgötu 15,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 3. janúar.
Gunnar Þór Geirsson, Anna Guðrún Hafsteinsdóttir,
Bjarni Geirsson, Þuríður Björnsdóttir,
Jón Hróbjartsson, Margrét Dan Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Bróðir okkar,
SKÚLI BJÖRNSSON,
hjúkrunar- og dvalarheimilinu Fellsenda
í Dölum,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 16. desember.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Fyrir hönd systkinanna,
Guðmundur Björnsson.