Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 12

rétt hjá okkur, aðeins steinsnar þaðan
sem hinir raunverulegu foreldrar hans
- sem hétu Melianos - höfðu búið.
Þegar við giftum okkur sagði Anna að
við tækjum Adoni að okkur og færum
með hann sem okkar eigin son. Ég
vissi ekki alveg hvort hún meinti að ef
ég vildi fá hana yrði ég að taka Adoni
líka. En ég samþykkti það. Ég hugsaði
með mér: allt í lagi, Anna getur haft
Adoni en fyrr eða síðar eignast ég
minn eigin son. En það sem Anna lét
liggja á milli hluta var að hún gat ekki
eignast börn. Hún var einbirni og
bræður hennar fjórir, sem svo áttu að
verða, fæddust allir andvana ófreskj-
ur.
Hvílík skömm það er manni að lifa í
þrjátíuogfimm ár án þess að vita að
foreldrar hans eru alls ekki foreldrar
hans. Og hvílík enn meiri skömm að
þurfa að láta segja sér það. Við
sögðum alltaf: við segjum honum það
þegar hann hefuraldurtil. En að „hafa
aldur til “ varð alltaf aðeins hærri aldur.
Það sem þú ýtir frá þér getur orðið
óyfirstíganlegt. Við fórum að blekkja
okkur: hann er í alvörunni sonur
okkar; enginn annar á hann.
Kannski hvílir bölvun á tökubörn-
um. Sú staðreynd að þau eiga enga
raunverulega foreldra birtist kannski,
þó þau viti ekki af því, í nokkurs konar
tregðu í uppvextinum. Hvað varð líka
úr honum, þessum Adoni okkar?
Sljór í skóla og feiminn við aðra
krakka; þögull; leyndardómsfullur.
Við vorum alltaf að bíða eftir að hann
springi út einsog lítið blóm. Við
sögðum við sjálf okkur: einn góðan
veðurdag byrjar hann að eltast við
stelpurnar; einn góðan veðurdag
verður hann úti heilt kvöld og kemur
ekki heim fyrr en seint; einn góðan
veðurdag rís hann upp, rífst við föður
sinn og segir, ég vil ekki heyra orð um
þetta veitingahúsakjaftæði meir, og
skellir svo hurðinni á nef okkar.
Svona hefði ég viljað hafa það.
Þannig koma alvöru synir fram við
feður sína.
En ekkert af þessu gerðist. Átján
ára gamall, þegar við opnum veitinga-
húsið og hann enn einsog skírlífur og
reglusamur munkur, fer hann í þjóns-
jakkann án þess að umla. Hann lærir
að elda dolmades og soudsoukakía.
Hann fer snemma á fætur til að taka til
eftir nóttina. Hann pantar kjöt og
grænmeti en hann er ekki aö grínast
við kaupmennina heldur bendir bara
með stóra, digra fingrinum sínum á
það sem hann vantar. Á kvöldin þýtur
hann ekki um og ærslast einsog
þjónar eiga að gera heldur drattast
hann milli borða einsog stærðar björn.
Jafnvel í ytri háttum er þessi Adonis
móðgun við nafn sitt. Hann er fölari
en deigsletta; þrjátíuogfimmára gam-
all er hann jafn þrekvaxinn og maður
sem er tuttugu árum eldri. Þegar ég
kynni þau fyrir áköfustu viðskiptavin-
um okkar, þegar ég segi einsog
stoltum grískum veitingahúseiganda
ber: „Þetta er konan mín Anna og
þetta er sonur minn Adonis" (því þá
lygi hef ég breitt út um hálfa Camden),
sé ég hæðnisglott leika um andlit
þeirra því nafnið er svo fáránlegt.
„Adonaki," segi ég við hann,
„reyndu að virka dálítið hress - og þá
meina ég hress.“ En það er engin leið
að fá þennan grautarhaus til að
gneista. Ég ætti svo sem ekki að vera
að kvarta: hann leggur hart að sér við
vinnuna; hann lætur matinn ekki fara
til spillis og reikningarnir hans eru
hárréttir; hann kippir töppum úr
flöskum einsog hann reyti fjaðrir. Og
það er ég sem í gegnum árin hef lært
að vera hress. Öll kvöld er ég eitt
bros, ég gantast við viðskiptavinina.
Ég set kryddjurtarsprota á bak við
eyrun - og ég get ímyndað mér þegar
þeir segja: Þessi Kosta á veitinga-
húsinu, hann er sko týpa. Og jafnvel
þó síðdegis liggi ég í rúminu, í guln-
uðum nærbolnum, einsog stór deig-
klumpur, er það sem við manninn
mælt að um leið við opnum leik ég
hlutverk mitt með glampa í augum.
Þannig erum við Grikkir: við lifnum
við, setjum sýninguna á svið, einsog
drúpandi blóm sem fær á sig vatns-
gusu.
Anna er á leiðinni upp stigann. Það
brakar í þrepunum. Hún er jafnvel
enn þyngri en ég. Hún ætlar að fá sér
lúr. En Adoni hvílir sig ekki. Hann
situr í veitingasalnum með fæturna
uppá einum af stólunum, reykir sígar-
ettu og les í dagblaðinu eða í einni af
bókasafnsbókunum - „Leyndardómar
fortíðarinnar", „Hvað er á bak við
hugarorkuna?" - hægt og sígandi. Þó
hann sé hægur er drengurinn spurull.
Og hann kemst að niðurstöðum. Ó já. S
Gefum honum tíma og hann mun
skilja allt.
Anna kemur kjagandi inn í svefn-
herbergið. Ég læt sem ég sofi en fylg-
ist með henni með öðru auganu hálf-
luktu. Hún sparkar af sér skónum en
fálmar svo með feitum handleggj-
unum til að hneppa kjólnum frá. Hann
dettur af henni án þess að hún hjálpi
til, einsog þegar stytta er afhjúpuð.
Þar sem hún stendur í undirkjólnum
er hún einsog risastór mjólkurbúðing-
ur, í hvítum gegnsæum umbúðum.
Hún dregur fæturna á eftir sér að sinni
hlið rúmsins, trekkir vekjaraklukkuna
og stillir hana. Þetta gerir hún ef ske
kynni að við svæfum yfir okkur. En ég
hef aldrei vitað til þess að hún væri
ekki vöknuð og farin fram úr án þess
að vekjaraklukkan minnti hana á það.
Þannig er hún: hún gerir það sem hún
þarf að gera. Þessi risastóri skrokkur
hennar er gerður til að svitna í eldhúsi
og skrúbba pönnur. Við mennirnir
viljum lifa í okkar hugarórum, fá okkar
skammt af volgum kvenmannsilmi, en
hvar værum við staddir ef þessara
stórkostlegu vinnuhesta nyti ekki við?
Hún kemur sér fyrir við hliðina mér
og sér að ég er ekki sofandi. Ég opna
augun. „Kostaki, þetta skiptir engu
rnáli," segir hún. „Engu máli. Hver
erum við þegar öllu er á botninn
hvolft?"
Líkami hennar angar af heitri feiti
og þvottadufti. Hvernig stendur á því >
að þessi vömb hennar-sem nú getur
ekki fætt af sér neitt - mundi eitt sinn
hafa getið af sér afstyrmi í stað karl-
manna? Hvernig hefur hún orðið að
þessu hrikalega kjötfjalli? Þó sagði
hún eitt sinn - það er lyginni líkast - í
lágvöxnu kjarrinu við Hymettos, þá
var ég aðeins átján ára auli: „Elapethi
mou," um leið og hún færði hönd
mína á milli fóta.sér.
10