Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 35

- Jú þessvegna byrjar fyrsta Ijóðið
í fyrsta kafla á þessu. „Ég hef ekkert
að segja, en.“ Ég veit ekki vel hvert
ég á að fara, finn sterkt fyrir ein-
hverjum skorti. Reyndar einkennir
þetta Ijóðagerð þessa áratugar. En ég
hef sterka þörf fyrir að tjá mig. Þess
vegna er hætta á því að maður flýi
upp í bláleitar hæðir, muldrandi dul-
arfull orð, en hafi ekkert að tala um
umfram einhverja persónulega
kreppu, sem kannski er sprottin út frá
því að hafa ekkert að segja...
- Er kaldhæðni í kokhreystinni?
„Héðan mun ég tala.“ Minnir á sókn-
armanninn Majakovsky.
- Já ég hugsa kaldhæðni sem
brynju en jafnframt reyni ég að setja
lesandann upp í horn og neyða hann
til að hlusta. Þetta vísar náttúrulega
líka á kreppuna. Já þetta með Maja-
kovsky. Það er eins og hann hafi tekið
það þesta frá Whithman og Baudelaire,
prédikunarstílinn og myndmál borgar-
innar. Bætt svo sjálfum sér við, og
sjá; tröll á herðum risa. Mér finnst
hann hefja sig yfir þá báða. Það
kemur náttúrulega fleira til um þau
miklu áhrif sem hann hefur haft. Fú-
túrisminn og hrokinn gagnvart hefð-
inni er nokkuð sem menn þurfa á að
halda þegar svona mikið hefur verið
gert. Mörgum núna finnst þeir ekki
hafa efni á kokhreysti, finnst þeir litlir
og heimurinn stór.
- Öfundarðu Majakovsky af
aöstöðunni, að lifa þá tíma sem hann
lifði.
- Já þetta hafa verið draumatímar
og draumastaða. Að vísu ekki eftir
1921 eða 22. En að trúa á eitthvað, og
geta sagt það með sannfæringu. Og
þessir menn voru í þeirri stöðu að
tinnast þeir vera stórir gagnvart
þessu. Með hálf-ónýtan heim í hönd-
onum og tilbúnir að rústa honum og
trúðu því að hægt væri að byggja al-
oýjan. Það er erfitt að trúa slíku nú á
tímum. Þeir sem taka upp þessa rödd
núna gera það kannski í meiri vörn.
Með vonleysið lúrandi á bak við
slagkraftinn.
- Nú segirðu vörn. Þarftu að
afsaka þig.
- Ja núna geturðu varist með lang-
drægum vopnum. Maður leitar auð-
vitað logandi Ijósi að hugsjón til að
geta sótt. Það þarf efni til að geta farið
í prívat krossferð. Mér sýnist ekki að
aðrir hafi það heldur. Þessvegna er
staðan í grundvallaratriðum önnur.
- Langar þig til að hafa miklar
lausnir á takteinum. Verða menn ekki
bara kerruhestar hugmynda.
- Jú það er hættulegt að trúa of
stíft á eitthvað eða vera of heitur út í
eitthvað. Tökum til dæmis Allen Ginz-
berg sem fulltrúa Beatskáldanna.
Gerir margt ágætt jú jú. En setningar
eins og „America go and fuck your
self with atomic bomb.“ Þetta stingur
mig. Hvar er skáldskapurinn í þessu?
Menn mega ekki vera of reiðir til að
geta ort. Þessir menn gerðu stórkost-
lega hluti í stöðnuðu Ijóðaformi, komu
með nýtt tungutak inn í Ijóðmálið. En
líða kannski fyrir það núna, því þeir
unnu ekki nægilega úr nýjungum
sínum, lifðu kannski of hratt. Svo gerist
það hér á íslandi, sama ár og Howl
kom út, þá kemur þetta fræga viðtal í
L
33