Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 21

Moria Sillito æpandi úr rúmi sínu ..."
Yorkshire Post var eitt af örfáum
dagblööum sem veitti þessari byrjun
athygli en fannst hún því miöur
„einum of kraftmikil". En Moria á
eiginmann sem huggar hana og neöst
á blaðsíðu tvö „sefur hún einsog lítiö
barn í sterkum örmum unga mannsi-
ns“. í mjög svo óvæntum ritdómi sem
birtist í kvenréttindatímaritinu Refrac-
tory Girl er vitnað í þessa línu og hún
látin sanna ofurvægi hins „srnáa" og
„lágkúrulega kvenfyrirlitningu “ sög-
unnur. Mér fannst þessi lína hins
vegar áhrifarík, ekki síst þegar þess
er gætt aö hún lýsir þeirri huggun
sem ég svo glaður vildi veita skapara
hennar í næturhúminu.
Ég þagna þegar stóll er dreginn
eftir gólfinu. Bráöum kemur Sally
niður, gengur inn í eldhúsiö og fyllir
bollann af köldu, svörtu kaffi og fer
síðan aftur og sest viö skrifborðiö. Ég
príla upp á legubekkinn og kem mér í
apalegar stellingar ef ske kynni aö
hún liti inn. í kvöld gengur hún
framhjá, þaö mótar fyrir henni í dyr-
unum en bollinn sem skröltir í undir-
skálinni, svo þaö sker í eyrun, segir
hve vansæl hún er. Að ofan heyri ég
þegar hún tekur blaöiö úr ritvélinni og
setur nýtt í. Hún stynur þungt og ýtir á
rauða lykilinn, tekur hárið frá aug-
unum og byrjar á sinn staðfasta og
dugmikla hátt aö vélrita fjörutíu orö á
mínútu. Húsiö fyllist af tónlist. Ég
feygi úr mér á legubekknum og gef
mig kvöldverðarlúrnum á vald.
Á þeim stutta tíma sem ég hafði
viödvöl í svefnherbergi Sally Klee
kynntist ég eldraunum hennar. Ég lá í
rúminu, hún sat við skrifborðið, hvort
á sinn hátt að gera ekki neitt. Ég lifði í
vellystingum og á klukkutíma fresti
óskaöi ég sjálfum mér til hamingju
með þá forfrömun aö hafa breyst úr
gæludýri í elskhuga og þar sem ég lá
þarna á bakinu meö krosslagða hand-
leggi og fætur hugleiddi ég möguleik-
ann á frekari stöðuhækkun, frá elsk-
huga til eiginmanns. Já, ég sá sjálfan
mig fyrir mér þar sem ég sat með
býran sjálfblekung í hendinni og
undirritaði kaupleigusamninga fyrir
hina fögru eiginkonu mína Ég mundi
kenna sjálfum mér að halda á penna.
Ég yrði reddarinn á staðnum. í sælu-
vímu hjónabandsins hífði ég mig upp
frárennslisrörin til að rannsaka þak-
rennurnar og ég héngi í perustæðum
til að setja nýtt veggfóður á loftið. Á
kvöldin færi ég á krána sem löggiltur
eiginmaður og eignaðist nýja vini. Ég
mundi verða mér úti um ættarnafn til
að hún gæti kennt sig við mig, fará að
ganga í inniskóm inni og jafnvel
sokkum og skóm úti. Ég vissi of lítið
um erfðafræðileg lögmál og reglur til
að kveða upp úr um möguleikana á
fjölgun en ég var staðráðinn í að hafa
sambandi við læknisfróða menn sem
síðan mundu segja Sally Klee hvernig
málum væri háttað. En á meðan sat
hún andspænis auðu blaðinu, jafn föl
og Moria Sillito þegar hún vaknaði
með ópum og óhljóðum, en þögul og
hreyfingarlaus stefndi hún óhjá-
kvæmilega á vit þeirrar kreppu sem
segði henni að standa upp og lulla
niður eftir köldu kaffi. Áður fyrr brosti
hún til mín óöruggu en uppörvandi
brosi og við vorum hamingjusöm. En
því betursem ég kynntist þjáningunni
sem lá að baki þögn hennar urðu
ákafar hrynur mínar - eða það gaf hún
í skyn - til þess að hún átti í erfið-
leikum með að einbeita sér og þá
hættu brosin að streyma til mín.
Þau hættu og þar af leiðandi hættu
hugleiðingar mínar líka. Einsog þú
hlýtur að hafa komist að raun um er
ég ekki einn þeirra sem sækist eftir
vandræðum. Sjáðu mig frekar fyrir
þér sem einn af þeim er sýgur rauður
úr eggjum án þess að brjóta skurnina,
minnstu þess hve fimlega ég drekk.
Ef frá eru talin þau heimskulegu hljóð
sem ég gaf frá mér, og þau eru fremur
þróunarfræðilegs eðlis en persónu-
leg, sagði ég ekki neitt. Seint eitt
kvöld skaust ég inn í baðherbergið
stuttu á eftir Sally Klee. Óvænt hug-
boð hélt mér í greip sinni. Ég læsti að
mér, stóð á baðkarsbrúninni og opn-
aði lítinn og ilmríkan skáp þar sem
hún geymdi kvenlega einkamuni. Þeir
staðfestu það sem ég vissi fyrir.
Hettan hennar lá enn f plastskelinni,
hreinsuð og einhvern veginn eins og
hún hefði vanþóknun á mér. Þá hellt-
ust síðdegisstundirnar yfir mig og
kvöldin í rúminu og hugleiðingarnar
breyttust allt í einu í saknaðaróð.
Fyrst langur forleikur gagnkvæmra
rannsókna, með kúlupennanum taldi
hún í mér tennurnar og án árangurs
leitaði ég að nitum í síðu hári hennar.
Síðan hófst gáskafull könnun hennar
á lengd, lit og þéttleika limar míns,
taumlaus hrifning mín af hinum frá-
bærlega gagnslausu tám hennar og
feimnislega huldu endaþarmsopinu.
Fyrsta „skiptið" (þetta er frá Moriu
Sillito) varð svolítill misskilningur
okkur til trafala vegna þess að ég hélt
að við mundum athafna okkur a
posteriori. En við leystum málið með
aðferð Sally Klee og gerðum það
„augliti til auglits", aðferð sem mér (
fyrstu fannst, einsog ég reyndi að
gera ástkonu minni Ijóst, of náin,
örlítið of „menntamannaleg". Samt
sem áður var ég fljótur að láta fara vel
um mig og áður en tveir dagar voru
liðnir hljómaði í höfði mér:
Og myndirnar sem augu okkar gátu af sér
Áttum viö í sameiningu
Á þessu stigi málsins var þetta sem
betur fer ekki allt. „Sú reynsla að
verða ástfangin er öllum sameiginieg
en samt sem áður dýrleg." Þessa
vellu fær Moria Sillito að heyra frá
mági sínum, þeim eina úr stórri fjöl-
skyldu sem verið hefur í háskóla. Hér
verð ég að skjóta því inn, að þó Moria
hafi oft heyrt orðið í sálmum frá því
hún var í skóla, skilur hún ekki hvað
„dýrlegur" þýðir. Eftir passlega þögn
afsakar hún sig, hleypur upp á loft og
inn í svefnherbergið. Þar finnur hún
orðið í vasaorðabók og hleypur aftur
niður í stofuna og segir í notalegum
tón um leið og hún gengur inn um
dyrnar: „Nei, það er rangt. Að vera
ástfangin er einsog að svífa á skýjum."
Einsog mágur Moriu Sillito var ég ást-
fanginn og einsog verða vill við slíkar
aðstæður leið ekki á löngu þar til hin
óseðjandi ást mín fór að þreyta Sally
Klee. Þá var þess heldur ekki lengi að
bíða þar til hún fór að kvarta yfir því að
líkamleg snerting okkar ylli henni
19